Zima nuklearna
Z Wikipedii
Zima jądrowa - hipoteza zmian klimatu wywołanych przez wojnę atomową.
W 1982 w piśmie Ambio ukazał się atrykuł autorstwa Paula Crutzena i J. Birksa opisujący możliwy wpływ wojny nuklarnej na środowisko oraz atmosferę. W 1983 grupa naukowców: R.P. Turco, O.B. Toon, T.P. Ackerman, J.B. Pollack i Carl Sagan (nazwana od nazwisk członków TTAPS) rozpoczęła regularne badania nad konsekwencjami wojny nuklearnej dla klimatu i atmosfery Ziemi.
Wg tej teorii zjawisko, może wystąpić przy jednoczesnym wybuchu wielu bomb atomowych. Uniesione przez wybuchy pyły (zwłaszcza sadze) przesłaniają Słońce. Obniżeniu ulega temperatura powierzchni Ziemi atmosfery, ciemności uniemożliwiają fotosyntezę - giną rośliny, brakuje pożywienia, giną zwierzęta i ludzie. Skutkiem zimy nuklearnej może być zniszczenie życia na Ziemi. Arsenały państw dysponujących bronią atomową mają moc kilkadziesiąt razy większą od wymaganej do wywołania zimy nuklearnej.
Zainteresowanie hipotezą zimy jądrowej gwałtownie zmalało po I Wojnie w Zatoce Perskiej, kiedy to w Kuwejcie przez wiele dni paliło się 526 szybów naftowych. Zorganizowano wtedy eksperyment naukowy (m.in. samolot badawczy NASA) i okazało się, że sadze miały niewielki wpływ na globalną zmianę temperatury w atmosferze, głównie dlatego, że szybko osiadały (sucha depozycja) lub były wymywane (mokra depozycja) przez deszcze. Przypuszcza się, że tylko pyły które dostają się do stratosfery (np. tak jak to jest obserwowane przy wybuchach wulkanów) mają dostatecznie długo pozostają w atmosferze, żeby spowodować zimę jądrową. Nie wiadomo, czy w wojnie atomowej pyły przedostaną się do stratosfery.
