Motî:hobete
Èn årtike di Wikipedia.
hobete [f.n.]
1. cahoute (des tindeus ås oujheas, des dwanîs, evnd). Et vola k' on djoû des ceréjhes lujhèt so ene pitite baguete håynêye a ene hobete (L. Lagauche). rl a: guerite. >> hobete di toele: toetea po lodjî padzo. Li djoû di dvant, nos avéns monté nosse pitite hobete di toele å fond d' ene valêye, tote seule å mitan d' on grand pré (Yvonne Gendarme). F. tente.
2. cadje do tchén. Dj' inme mî d' eraler a m' hobete (A. Dewelle). On dit eto: trô. F. niche.
3. pitit botike metou å mitan des voyes. Et vola k' on djoû des ceréjhes lujhèt so ene pitite baguete håynêye a ene hobete (L. Lagauche). Dji n' pou pus sinte les gazetes K' on vind dins les hobetes (Bernard Mirlon). Loukîz a: livreye. F. kiosque. >> hobete ås tikets. >> hobete ås telefones : botikea k' on î pout aler telefoner. Di flaxhe, c' est ene hobete ås telefones (L. Mahin). F. télékiosque.
4. åvrûle po ratinde l' otobusse. On dit eto: guerite. F. arrêt, abri.
5. dijhea. F. dizeau. Disfondowes: hobète, houbète, houbote, aubète. Etimolodjeye: vî lussimbordjwès "huba" (tchapea), 1800.
| hobinete [f.n.] pitite hobete.
| hobet [o.n.] pitite måjhon d' plantches. On dit eto: cassene, cambuze, wåmire, måjhinete. F. masure.
