243 Ida

Z Wikipedii

243 Ida

Ida wraz ze swym maleńkim księżycem Daktylem

Odkrycie
Odkrywca Johann Palisa
Data odkrycia 29 września 1884
Nr planetoidy 243
Charakterystyka orbity (J2000)
Występowanie planetoidy pas główny, rodzina planetoidy 158 Koronis
Średnia odległość od Słońca 2,8610 AU
Wielka półoś orbity 2,8610 AU
Mimośród 0,04614
Peryhelium 2,7284 AU
Aphelium 2,9936 AU
Okres obiegu wokół Słońca 4,8393 roku
Średnia prędkość orbitalna 17,60 km/s
Nachylenie orbity względem ekliptyki 1,1379 °
Charakterystyka fizyczna
Średnica 53,6×24,0×15,2 km (śred. 31,1 km)
Masa 4,2×1016 kg
Średnia gęstość 2,6 g/cm3
Okres obrotu wokół własnej osi 4,634 h, 0.1931 d
Albedo 0,238
Jasność absolutna 9,94 m
Temperatura powierzchni ~158 K
Typ spektralny Typ S
Satelity naturalne 1 – Daktyl

243 Ida, jedna z wielu tysięcy planetoid średniej wielkości krążących w głównym pasie asteroid.

Spis treści

[edytuj] Odkrycie

Planetoida została odkryta przez Johanna Palisę 29 września 1884 w Wiedniu. Jej nazwa pochodzi od Idy, nimfy kreteńskiej z mitologii greckiej, która miała wychowywać małego Zeusa.

[edytuj] Orbita

Orbita 243 Idy nachylona jest do płaszczyzny ekliptyki pod kątem 1,13°. Na jeden obieg wokół Słońca ciało to potrzebuje 4,83 roku, krążąc w średniej odległości 2,86 j.a. od naszej Dziennej Gwiazdy. Średnia prędkość orbitalna tej asteroidy to ok. 17,6 km/h.

Planetoidę tę zalicza się do rodziny planetoidy Koronis.

[edytuj] Właściwości fizyczne

Ida ma nieregularny kształt; jej rozmiary wynoszą 53.6×24.0×15.2 km. Jej albedo wynosi 0,238, a jasność absolutna to 9,94m. Asteroida ta zalicza się do planetoid typu S. Średnia temperatura na jej powierzchni sięga 158 K. W 1993 roku przeleciała obok Idy i jej księżyca Daktyla sonda kosmiczna Galileo, fotografując ją dokładnie oraz badając jej właściwości fizyczne. Oczom naszym asteroida ta ukazała szaro-brązową powierzchnię, pokrytą licznymi kraterami uderzeniowymi, na której dodatkowo miejscami zalega warstwa regolitu.

Powierzchnia planetoidy zawiera wiele krzemianów oraz wchodzących w skład jej skał krzemu oraz żelaza.

[edytuj] Księżyc asteroidy - Daktyl

Podczas przelotu sondy Galileo (28 sierpnia 1993 roku) obok 243 Idy dokonano odkrycia jej małego księżycaDaktyla. Jego średnica wynosi 1,5 km, obiega on Idę w odległości ok. 108 km w czasie 1,54 dnia.

[edytuj] Formacje geologiczne na powierzchni Idy i Daktyla

Oto zestawienie znanych i nazwanych oficjalnie formacji geologicznych na powierzchni 243 Idy i Daktyla.

Regiony Idy

Nazwy regionów na powierzchni Idy pochodzą od nazwiska odkrywcy Johanna Palisy oraz miejsc w jakich pracował.

Region Pochodzenie nazwy
Palisa Regio Johann Palisa
Pola Regio Pula, Chorwacja
Vienna Regio Wiedeń

Grzbiety górskie

Jedynym nazwanym grzbietem górskim na 243 Idzie jest Townsend Dorsum, nazwany tak od Tima Townsenda, członka teamu kierującego misją Galileo.

Kratery

Nazwy kraterów na 243 Idzie zostały zapożyczone od nazw słynnych jaskiń na Ziemi.

Krater Nazwa pochodzi od
Afon Jaskinia Novy Afon, Abchazja
Atea Jaskinia Atea, Papua Nowa Gwinea
Azzurra Azzurra Grotta, Włochy
Bilemot Jaskinia Bilemot, Korea
Castellana Jaskinia Castellana, Włochy
Choukoutien Choukoutien, Chiny
Fingal Fingal's Cave, Wielka Brytania
Kartchner Kartchner Caverns, Arizona, USA
Kazumura Jaskinia Kazumura, Hawaje, USA
Lascaux Lascaux, Francja
Lechuguilla Jaskinia Lechuguilla, Nowy Meksyk, USA
Mammoth Mammoth Cave, Kentucky, USA
Manjang Jaskinia Manjang, Korea
Orgnac Jaskinia Orgnac, Francja
Padirac Jaskinia Padirac, Francja
Peacock Jaskinia Peacock, Floryda, USA
Postojna Postrojna, Słowenia
Sterkfontein Sterkfontein, Republika Południowej Afryki
Stiffe Jaskinia Stiffe, Włochy
Undara Jaskinia Undara, Australia
Viento Jaskinia Viento, Hiszpania

Kratery na Daktylu

Kratery uderzeniowe na powierzchni Daktyla noszą nazwy pochodzące od mitologicznych Daktylów.

Krater Nazwa pochodzi od
Acmon Acmon
Celmis Celmis

[edytuj] Zobacz też

[edytuj] Linki zewnętrzne

Commons


... | Poprzednia planetoida | 243 Ida | Następna planetoida | ...