Jim Courier
Z Wikipedii
Jim Courier (ur. 17 sierpnia 1970 w Sanford, Floryda), tenisista amerykański, zwycięzca czterech turniejów wielkoszlemowych, lider rankingu światowego w grze pojedynczej.
W ciągu kilkunastu lat kariery zawodowej (od 1988) wygrał 23 turnieje w singlu i 6 w deblu. U progu kariery osiągał sukcesy w grze podwójnej, m.in. w parze z Samprasem awansując do turnieju Masters w 1989. W deblu wygrywał takie prestiżowe turnieje, jak otwarte mistrzostwa Włoch w Rzymie, otwarte mistrzostwa Niemiec w Hamburgu, otwarte mistrzostwa Kanady, Indian Wells. Przede wszystkim przeszedł jednak do historii tenisa jako singlista.
W 1989 wygrał turniej w Bazylei, pokonując w finale Szweda Edberga. W 1991 awansował na pozycję nr 2 w rankingu światowym po wielu udanych startach turniejowych, w tym zwycięstwie w wielkoszlemowym French Open; pokonał w pierwszym od 1954 amerykańsko-amerykańskim finale Agassiego. Również w 1991 dotarł do finału US Open (przegrał z Edbergiem; w półfinale pokonał weterana, 40-letniego Connorsa) i turnieju Masters. 10 lutego 1992 Courier został liderem rankingu światowego po zdobyciu drugiego tytułu wielkoszlemowego - Australian Open; w pierwszej połowie roku pozostawał poza zasięgiem rywali - serię 25 zwycięstw (Tokio, Hongkong, Rzym, French Open) przerwała dopiero niespodziewana porażka w III rundzie Wimbledonu z Rosjaninem Olchowskim. Druga połowa sezonu 1992 nie była już tak udana, ale Courier ponownie osiągnął finał Masters oraz przyczynił się do zdobycia przez USA Pucharu Davisa; zapewnił sobie także pozycję lidera rankingu na koniec roku.
Udanie rozpoczął także kolejny rok. Obronił tytuł w Australian Open (po czterosetowym zwycięstwie nad Edbergiem w finale), wygrywał kolejne turnieje, ale wiosną oddał pozycję lidera rankingu Samprasowi, a w obronie tytułu na kortach Rolanda Garrosa przeszkodził mu Hiszpan Bruguera (w finale). Dość niespodziewanie osiągnął także finał na Wimbledonie, ale przegrał z Samprasem; był to ostatni finał wielkoszlemowy Couriera.
W kolejnych latach osiągał już nieco słabsze wyniki. Wypadł z czołowej dziesiątki rankingu w 1994 (powrócił jeszcze rok później i po raz ostatni wystąpił w turnieju Masters), chociaż nadal wygrywał turnieje mniejszej rangi. Ostatni tytuł zdobył w 1998 w Orlando. Pozostawał także dość regularnym reprezentantem w Pucharze Davisa. Zakończył karierę po nieudanym starcie do sezonu 2000.
Zdecydowanie najmocniejszą stroną Couriera był forhend, szczególnie tzw. wychodzący (tj. grany wzdłuż linii na stronę bekhendową praworęcznego rywala). Uważano go za gracza, który sukcesy zawdzięczał nie tyle wybitnemu talentowi, co solidnemu przygotowaniu; na korcie wyróżniał się także m.in. charakterystyczną czapką baseballową. W 2005 został przyjęty do Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame.
Andre Agassi • Boris Becker • Björn Borg • Jimmy Connors • Jim Courier • Stefan Edberg • Roger Federer • Juan Carlos Ferrero • Lleyton Hewitt • Jewgienij Kafielnikow • Gustavo Kuerten • Ivan Lendl • John McEnroe • Carlos Moya • Thomas Muster • Ilie Năstase • John Newcombe • Patrick Rafter • Marcelo Rios • Andy Roddick • Marat Safin • Pete Sampras • Mats Wilander
