Haloizyt

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

haloizyt

Haloizyt (halloizyt) - minerał z gromady krzemianów, zaliczany do grupy minerałów ilastych (grupa kaolinitu). Należy do grupy minerałów pospolitych i szeroko rozpowszechnionych.

Nazwa pochodzi od nazwiska belgijskiego geologa O. D’ Halloy’e.

[edytuj] Właściwości:

Wzór chemiczny: Al₄ (OH) ₈/ Si ₄O₁₀ x 10 H₂O – uwodniony krzemian glinu
Układ krystalograficzny: jednoskośny
Twardość: 1-2
Gęstość: 2,0- 2,2
Rysa: biała
Barwa: biały, żółtawy, zielonkawy, czerwonawy
Przełam: ziemisty
Połysk: szklisty, tłusty
Łupliwość: nie wykazuje

Zazwyczaj tworzy bardzo małe, widoczne pod bardzo dużym powiększeniem, kryształy o pokroju rurkowym. Występuje w skupieniach zbitych, masywnych ( przypominających porcelanę), ziemistych i proszkowych. Jest podobny do montmorillonitu i kaolinitu. Jest przeświecający. Bardzo często zawiera domieszki chromu, żelaza, magnezu, niklu, miedzi. Suchy rozpada się na nieforemne okruchy. W wodzie kruszy się lecz nie pęcznieje. W temperaturze ok. 60^oC i przy długotrwałym suszeniu traci wodę i przechodzi w matahaloizyt – o składzie chemicznym identycznym z kaolinitem lecz o różnej, zaburzonej strukturze.

[edytuj] Występowanie:

Minerał hydrotermalny i hipergeniczny. Powstaje w środowisku kwaśnym lub obojętnym, zwłaszcza w obecności kwasu siarkowego, tworzącego się na skutek wietrzenia pirytu lub markasytu ( produkt przeobrażeń (wietrzenia) tlenków żelaza). Współwystępuje z gibbsytem, montmorillonitem, kaolinitem, allofanem, markasytem.

Miejsca występowania: Azerbejdżan , Rosja, Belgia, Niemcy, Francja, Słowacja.

W Polsce - występuje w białych glinach ceramicznych ok. Będzina (zwykle towarzyszy mu gibbsyt i allofany, w złożu rud żelaza k. Starachowic oraz w strefie wietrzenia dolnośląskich masywów serpentyninowych ok. Szklar k. Ząbkowic Śląskich (odmiany żelazowe haloizytu) . Zastosowanie: