Kościół katolicki na świecie

Z Wikipedii

Kościół katolicki na świecie – podsumowanie problemów Kościoła katolickiego z którymi styka się on współcześnie.

Spis treści 1 Podsumowanie 2 Sytuacja we Francji 3 Sytuacja w Quebecu 4 Sytuacja w Stanach Zjednoczonych 5 Sytuacja w Australii 6 Sytuacja w Holandii 7 Sytuacja w Belgii 8 Sytuacja w Luksemburgu 9 Sytuacja w Szwajcarii 10 Sytuacja w Lichtensteinie 11 Sytuacja we Włoszech 12 Sytuacja w Hiszpanii 13 Sytuacja w hiszpańskojęzycznych krajach Ameryki Łacińskiej 14 Sytuacja na Filipinach 15 Sytuacja w Portugalii 16 Sytuacja w Brazylii 17 Sytuacja w Irlandii 18 Sytuacja w Niemczech 19 Sytuacja w Austrii 20 Sytuacja w Czechach 21 Sytuacja na Słowacji 22 Sytuacja na Węgrzech 23 Sytuacja w Chorwacji 24 Sytuacja na Słowenii 25 Sytuacja na Litwie 26 Sytuacja w Polsce 27 Sytuacja w Afryce 28 Przypisy

[edytuj] Podsumowanie

Jakkolwiek Kościół katolicki odnotował nie spotykany przedtem wzrost liczby wiernych (313 milionów, 41,48% w latach 1978-2002), to jednak w niektórych państwach musi stawić czoła poważnym problemom. Od lat obserwuje się spadek liczby wiernych w niektórych państwach europejskich m. in. we Francji, Czechach i Niemczech, gdzie Kościół katolicki sprzedaje swoje dobra, ponieważ nie stać go na ich utrzymanie, kościoły te zamieniane są przez kupców w dyskoteki, muzea, domy mieszkalne i hotele. Nie mniej ostatnio jednak obserwuje się odwrócenie tej tendencji w krajach, gdzie dotychczas następował spadek ich liczby (m. in. w Austrii po objęciu urzędu papieża przez niemieckojęzycznego duchownego).

Równocześnie nieustannie rośnie liczba katolików w krajach zdecydowanie protestanckich m. in. w Holandii^[1]. Liczba katolików na świecie nieustannie wzrasta, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych, gdzie stale wzrasta liczba imigrantów z Ameryki łacińskiej, Afryce i Azji, w równie szybkim tempie wrasta tam jednak liczba protestantów. Kościół katolicki prowadzi także działalność misyjną w krajach byłego ZSRR, które charakteryzują się słabą religijnością, po latach komunizmu gdy kościoły były tam burzone, zamykane, nacjonalizowane, zamieniane w pływalnie i składy chemikaliów.

W Niemczech od początku lat dziewięćdziesiątych z Kościoła katolickiego wystąpiło ok. 1,5 milionów wiernych. Tendencja ta nie była tak gwałtowna jak w przypadku Kościołów protestanckich.

[edytuj] Sytuacja we Francji

Relacje kościół-państwo reguluje tzw. prawo z 1905 roku, które oddziela państwo i Kościół; stulecie jego funkcjonowania niedawno obchodzono publicznie. Francja nie ma podpisanego konkordatu ze Stolicą Apostolską. W dwumilionowym Paryżu co niedzielę odprawia się ponad 300 mszy św.^[2]. W porównaniu z sytuacją w Polsce stosunkowo wielu księży pochodzi spoza Francji, na przykład z Polski, krajów afrykańskich i azjatyckich; również wierni rekrutują się przeważnie ze starszych Francuzów. W skali kraju 64% społeczeństwa deklaruje się jako katolicy (według innych ocen 70% żyjących obecnie Francuzów było ochrzczonych), a chodzi do kościoła regularnie około 8% ludności. Znacząco wzrósł też odsetek osób deklarujących pełny ateizm (obecnie 27%) a mocno spada liczba powołań kapłańskich^[3]. Proces odchodzenia od wiary katolickiej we Francji nasilił się w latach sześćdziesiątych XX wieku wraz z pojawieniem się powszechnych zmian obyczajowych. Z historycznego punktu widzenia niekorzystnie na obraz Kościoła we Francji wpłynęły organizowane przez władców i Kościół prześladowania i likwidacja katarów w XIII w.

W czasach Rewolucji Francuskiej rozwinęły się ruchy laickie. Proces ten odwrócił się wraz z przywróceniem monarchii. Potem w XIX wieku spór o świeckie państwo toczył się między katolikami z jednej a socjalistami, liberałami i masonami z drugiej strony. Obowiązujące teraz prawo jest w dużej mierze jej echem. W konstytucji francuskiej zapisane jest, że jest ona republiką laicką. W państwowych instytucjach, szkołach, urzędach nie umieszcza się symboli religijnych. W szkołach formalnie nie pozwala się ich nosić w sposób ostentacyjny (co de facto dotyczy głównie islamskich chust na głowach uczennic). W wielu szkołach podczas świąt Bożego Narodzenia nie stawia się choinek, aby nie naruszać zasady laickości.

Jednocześnie istnieje tu najbardziej w Europie rozwinięty system szkolnictwa prywatnego, związanego w różny sposób z Kościołem. Uwzględnia on (nieobowiązkowe) nauczanie religii w szkole i jest finansowany w dużej mierze przez państwo. Francuski laicyzm graniczy zdaniem niektórych katolików z intelektualnym fanatyzmem, który jednak nie objawia się w formie aktów przemocy, a jedynie słownej krytyki i sceptycyzmu.

[edytuj] Sytuacja w Quebecu

Quebec był kolonią francuską w Ameryce Północnej. W XVIII wieku Francja utraciła go na rzecz Wielkiej Brytanii. Kościół katolicki stał się wtedy ostoją kultury francuskiej i języka francuskiego, o mieszkańcach Quebecu mówiono, że są "naturaliter catholicae", tzn. "z natury katoliccy". W latach trzydziestych XX wieku w Quebecu zaczęły zachodzić gwałtowne zmiany społeczno-ekonomiczne. Narodowo-katolicki rząd wspierał Kościół, finansował religię w szkołach, strzegł cenzury w sprawach religijnych, jednocześnie kraj ulegał industralizacji i urbanizacji, zaczął zmieniać się model rodziny: z wielodzietnej, utrzymującej się z rolnictwa, na nowoczesną. Tzw. "cicha rewolucja" nastąpiła tam w latach sześćdziesiątych XX wieku. Gdy Quebec osiągnął wysoki poziom rozwój gospodarczego i wysoki poziom skolaryzacji, kościoły zaczęły się wyludniać; w latach osiemdziesiątych lewicowa Partia Quebecu zaczęła odbierać Kościołowi przywileje. Od 2008 roku religia nie będzie już nauczana w tamtejszych szkołach państwowych; religię katolicką zastąpi religioznawstwo. .^[4]

[edytuj] Sytuacja w Stanach Zjednoczonych

Mimo iż Kościół katolicki jest w Stanów Zjednoczonych największą wspólnotą religijną, katolicy stanowią tylko 25% ludności. Są to głównie potomkowie Włochów, Irlandczyków, Polaków i współcześnie przede wszystkim imigrantów z krajów Ameryki Łacińskiej.

[edytuj] Sytuacja w Australii

Katolicy stanowią 28% społeczeństwa Australii. Co tydzień praktykuje 764 tys. Australijczyków, czyli 4% ludności całego kraju. Kościół katolicki jest tam największą wspólnotą religijną.

[edytuj] Sytuacja w Holandii

Holandia była do XVI wieku krajem katolickim. Wtedy stała się krajem kalwińskim; przyciągała również anabaptystów i arian. Duże miasta, jak Amsterdam, były wyłącznie protestanckie, katolicy do połowy XIX wieku mieli zakaz budowania tam swych świątyń; obraz purytańskiej Holandii może być jednak mylący, gdyż dzielnice rozpusty od czasów średniowiecza bez przerw znajdują się w tym samym miejscu w Amsterdamie. Katolicyzm ostał się jednak na prowincji, gdzie do XX wieku żarliwie go wyznawano. Protestanci byli przeważnie mieszczanami i pośrednikami w handlu europejskim, zwłaszcza towarami uważanymi w tamtych czasach za luksusowe, jak przyprawy, katolicy trudnili się rolnictwem i w XIX wieku masowo zaczęli napływać do miast, aby poprawić swoje warunki materialne, gdyż poziom życia obniżała wysoka dzietność. Karol Wojtyła (późniejszy Papież Jan Paweł II), będąc tuż po wojnie w 1947 w Holandii, tak go określił: "Pamiętam, że dzięki pomocy moich kolegów, zwłaszcza rodziców nieżyjącego już ks. Alfreda Delme, mogliśmy wspólnie ze Stanisławem Starowieyskim spędzić dziesięć dni w Holandii. Uderzyła mnie niezwykle mocna struktura Kościoła i duszpasterstwa w tym kraju, prężne organizacje i żywotne wspólnoty kościelne."^[5]

Dzisiaj Holandia jest jednym z najbardziej ateistycznych państw na świecie. Religia jest tam nagminnie atakowana przez środowiska określające się mianem "postępowych". Do katolicyzmu przywiązani tam są współcześnie głównie imigranci polscy, hiszpańscy i portugalscy oraz szukająca nowych form duchowości część intelektualistów. Obecnie 45% ludności nie należy do żadnej wspólnoty religijnej.

[edytuj] Sytuacja w Belgii

Belgia jest krajem trójjęzycznym. W XIX wieku jednym z bodzców do powstania tego państwa była religia katolicka, gdyż dla mieszkańców Flandrii nie do zaakceptowania był antykatolicki kalwinizm Niderlandów. Ruch antyklerykalny początkowo rozwijał się tam słabo, później zaczął się wzmagać na wzór francuski.

Katolicy stanowią 74% społeczeństwa, z czego 8% praktykuje od czasu do czasu.

[edytuj] Sytuacja w Luksemburgu

Katolicy stanowią 90% społeczeństwa Luksemburga.

Ta sekcja jest zalążkiem. Jeśli możesz, rozbuduj ją.

[edytuj] Sytuacja w Szwajcarii

Szwajcaria była jednym z krajów, w którym znaczenie odgrywał protestantyzm. Działał tu w XVI wieku m.in. Jan Kalwin i Ulrich Zwingli. Kalwinizm przyjął się w Zurychu, Bazylei i w wielu innych kantonach niemieckojęzycznych i fracuskojęzycznych, które obecnie są jednymi z najbardziej rozwiniętych na świecie. Katolicyzm utrzymał się w niektórych kantonach francuskojęzycznych i niemieckojęzycznych, a także we wszystkich kantonach włoskojęzycznych, które są słabiej rozwinięte. Katolicy stanowią obecnie 40% społeczeństwa Szwajcarii.

[edytuj] Sytuacja w Lichtensteinie

Katolicy stanowią 75% ludności Liechtensteinu.

Ta sekcja jest zalążkiem. Jeśli możesz, rozbuduj ją.

[edytuj] Sytuacja we Włoszech

We Włoszech odsetek osób deklarujących się jako katolicy jest duży. Ludową religijność tego kraju wielu interpretuje jednak jako powierzchowną, a nawet teatralną. Radykalni lewicowi antyklerykałowie włoscy domagają się zerwania konkordatu i stosunków dyplomatycznych z Watykanem, chcą, aby ich państwo zażądało zwrotu terytorium tego małego państwa. W XV wieku Girolamo Savonarola krytykował nadmierne bogactwo i odejście od ideałów ewangelicznych, szczególnie wśród duchowieństwa, co (między innymi) przyczyniło się do skazania na śmierć. Szczególnie antyklerykalnie usposobieni byli propagatorzy zjednoczenia Włoch, jak Garibaldi. Według katolickiego dziennika Avvenire, "krytykowanie papieża stało się modnym sportem" we Włoszech.^[6]

Szczególne znaczenie mają we Włoszech liczne katolickie uniwersytety, na których kształcą się katolicy (zwłaszcza duchowni) z całego świata.

[edytuj] Sytuacja w Hiszpanii

Hiszpania od czasów rekonkwisty była państwem, gdzie jedyną uprawnioną religią był katolicyzm, który był silnie powiązany z władzą świecką. Zajmująca się tropieniem odstępców od katolicyzmu Inkwizycja podporządkowana była królowi. Protestanci i wolnomyśliciele byli prześladowani. Sytuacja zmieniać się zaczęła w XIX w., głównie pod wpływem Francji, która w czasie wojen napoleońskich próbowała narzucić świecki model państwa. W późniejszym okresie tendencje antyklerykalne ścierały się z konserwatywnym katolicyzmem, prowadząc często do konfliktów zbrojnych. Wtedy to powstało używane do dziś określenie "dwie Hiszpanie" - jedna konserwatywna i katolicka, druga modernistyczna i antyklerykalna. Na początku XX wieku w Hiszpanii ustanowiono republikę, której rząd starał się ograniczyć rolę Kościoła, posuwając się do inspirowania czy przynajmniej tolerowania aktów profanacji świątyń, ataków na osoby duchowne itp.

W czasie wojny domowej prześladowania Kościoła znacznie się nasiliły. Egzekucje osób duchownych lub nawet świeckich deklarujących przywiązanie do katolicyzmu zaczęły przybierać charakter masowy - zamordowano około 7000 osób duchownych. Ubocznym efektem prześladowań Kościoła było zniszczenie wielu dokumentów narodzin, małżeństw, zgonów, ponieważ rejestry takie prowadzono przy kościołach. Niszczenie kościołów wiązało się z niszczeniem kościelnych dokumentów. Republikanie zostali pokonani. Zwycięski generał Francisco Franco przywrócił dawną rolę Kościoła. Katolicyzm stał się wyznaniem uprzywilejowanym. Prawo narzucało też wymagane przez katolicyzm wzorce obyczajowe. Obowiązywał zakaz rozwodów, zabronione były czyny homoseksualne. Ustanowiona cenzura, obok charakteru politycznego miała też silny charakter obyczajowy. Ciekawostką może być fakt, że na banknotach widniały podobizny papieży.

Po śmierci Franco w 1975 nastąpiły zmiany zmierzające do demokratyzacji kraju. Przyjęto konstytucję, w której Kościół katolicki nie zajmuje już pozycji uprzywilejowanej, dopuszczalna, a nawet zalecana jest natomiast współpraca państwa z Kościołem. Kościół otrzymuje dotacje od państwa (np. na utrzymanie budynków kościelnych, które często jednocześnie stanowią dzieła sztuki).

Przez dłuższy czas nie dochodziło do konfliktów pomiędzy Państwem i Kościołem. Jednakże obecny lewicowy rząd hiszpański (PSOE) podjął szereg działań, które spotkały się z silną krytyką ze strony Kościoła, takich jak np. legalizacja małżeństw homoseksualnych (łącznie z prawem do adopcji dzieci przez pary homoseksualne), zezwolenie na szybkie rozwody nawet bez zgody czy winy drugiej strony (rozwód może być orzeczony już po trzech miesiącach separacji, nawet jeśli współmałżonek nie zgadza się). Rząd chce także pomniejszyć rangę nauczania religii w szkołach (przedmiot ten nie ma być oceniany), na całkowite usunięcie religii nie pozwalają ustalenia Konkordatu. Premier Jose Louis Rodriguez Zapatero nie wziął udziału w uroczystościach religijnych podczas papieskiej pielgrzymki w 2006 roku, co wzbudziło oburzenie wśród prawicowej prasy i niektórych hierarchów kościelnych, którzy mówili, że w takich uroczystościach uczestniczyli nawet komunistyczni przywódcy Nikaragui i Kuby.^{[potrzebne źródło]}

W Hiszpanii regularnie do kościoła chodzi około 17% społeczeństwa^[7].

[edytuj] Sytuacja w hiszpańskojęzycznych krajach Ameryki Łacińskiej

We wszystkich hiszpańskojęzycznych krajach Ameryki Łacińskiej katolicy stanowią zdecydową większość, a religia ma duże znaczenie w życiu większości mieszkańców.

Ta sekcja jest zalążkiem. Jeśli możesz, rozbuduj ją.

[edytuj] Sytuacja na Filipinach

Katolicy stanowią 80% ludności Filipin. Religia katolicka ma tam ogromne znaczenie. 80% ludności regularnie praktykuje. W miejscach publicznych, środkach komunikacji miejskiej znajdują się symbole religijne, figury Matki Bożej. Znajduje się tam także największa figura Matki Bożej na świecie. Dodatkowo, Filipiny słyną z realistycznych dróg krzyżowych, podczas których przybija się do krzyża na krótki czas prawdziwymi gwoźdzami młodych mężczyzn, poddających się temu z własnej woli.

[edytuj] Sytuacja w Portugalii

Portugalia była od XVI do XIX wieku imperium kolonialnym. Przyczyniła się do chrystanizacji dziesiejszej Brazylii. Była jednocześnie jednym z najbardziej zacofanych krajów europejskich, na początku XX wieku nie potrafiło tam czytać i pisać 77% społeczeństwa, do dzisiaj nie umie tego 10%.^[8] Powiązane z masonerią siły antyklerykalne i republikańskie, które przejęły wtedy władzę w Portugalii uznały Kościół katolicki za hamulec postępu. Znacjonalizowano majątek kościelny, zamykano zakony, ogłoszono na wzór francuski rozdział Kościoła od państwa; wolnomularz i jeden z pierwszych premierów Portugalii Alfonso Costa powiedział, że celem republikanów jest "całkowite zniszczenie religii katolickiej w przeciągu dwóch pokoleń". Po rządach republikanów w Portugalii znaczenie zaczął odzyskiwać katolicyzm, obecnie jednak obserwuje się spadek liczby osób praktykujących. Obserwuje się tu bardzo duże różnice regionalne. W latach dziewięćdziesiątych 60%, 70% ludności na północny regularnie uczesniczyło w praktych religijnych, podczas gdy na uznawanym za antyklerykalne południu tylko od 10% do 15%. W rejonie Lizbony liczbę praktykujacych regularnie szacuje się na 30%.

[edytuj] Sytuacja w Brazylii

Brazylijski Kościół katolicki jest największą narodową wspólnotą wiernych na świecie. Obecnie katolicy stanowią około 75% społeczeństwa. Liczbę praktykujących szacuje się na 78%, chociaż w miastach praktykuje nieco mniej niż na prowincji.

[edytuj] Sytuacja w Irlandii

Irlandczycy uważani byli zawsze za bardzo katolicki naród. Obecnie jednak obserwuje się spadek liczby praktykujących katolików, związane jest to przede wszystkim z ujawnieniem przypadków pedofilii wśród irlandzkich księży oraz ujawnieniem informacji, że irlandzki biskup Eamonn Casey ma dziecko, które wychowywał za pieniądze kościelne, oraz że inny, nieżyjący już, bardzo znany z mediów, irlandzki ksiądz był przez wiele lat związany z kobietą, z którą miał dwójkę dzieci^[9]. W Dublinie do kościoła chodzi regularnie 8-10% społeczeństwa, podczas gdy na wsi nawet 80%, przy czym należy zauważyć, iż prawie połowa ludności Irlandii mieszka w Dublinie i jego okolicach.

[edytuj] Sytuacja w Niemczech

Niemcy były krajem, w którym rozpoczął się ruch reformacyjny. Część krajów niemieckojęzycznych, tworzących współczesne Niemcy, pozostała przy katolicyzmie, część przyjęła protestantyzm. Protestancka jest przede wszystkim północ, niektóre rejony Badenii-Wirtembergii, katolicka jest Kolonia oraz Bawaria.

Od wielu lat obserwuje się spadek liczby wiernych, chrztów i ślubów kościelnych. Katolicy stanowią 31% społeczeństwa, spośród których praktykuje 14%.

[edytuj] Sytuacja w Austrii

Chociaż Austria była krajem niemieckojęzycznym, nie rozwinęła się tam nigdy poza okolicami Salzburga i krajami jej pogległymi, jak Czechy, silna forma protenstacka. Cesarstwo Austriackie było jednym z fundamentów europejskiego katolicyzmu.

W 2005 roku praktykowało około 9% społeczeństwa, podczas gdy w 1995 roku praktykowało jeszcze 14% społeczeństwa. Do Kościoła katolickiego należy obecnie 69% społeczeństwa; resztę stanowią protestanci, muzułmanie oraz bezwyznaniowcy (12%).

[edytuj] Sytuacja w Czechach

W Czechach Kościoła katolickiego nie utożsamia się z ideami narodowymi, ponieważ w czasach rządów Habsburgów sprzyjał germanizacji. W czasach realnego socjalizmu cały majątek Kościoła katolickiego został upaństwowiony: msze odprawia się w kościołach należących oficjalnie do państwa, a większość Czechów nie opowiada się za zwróceniem tych dóbr Kościołowi. Niechęć Czechów do Kościoła wiąże się z bezprawnym straceniem reformatora religijnego Jana Husa na Soborze w Konstancji i z przymusowym nawracaniem na katolicyzm w czasach habsburskich. Prawie wszyscy księża z uwagi na to, że w komunistycznej Czechosłowacji nie działały w ogóle seminaria, to obcokrajowcy, głównie Polacy.

[edytuj] Sytuacja na Słowacji

Na Słowacji katolicy stanowią 68% społeczeństwa.

Ta sekcja jest zalążkiem. Jeśli możesz, rozbuduj ją.

[edytuj] Sytuacja na Węgrzech

Na Węgrzech katolicy stanowią 52% społeczeństwa. Występuje tu także silny element kalwiński i prawosławny.

Ta sekcja jest zalążkiem. Jeśli możesz, rozbuduj ją.

[edytuj] Sytuacja w Chorwacji

Katolicy w Chorwacji stanowią 87% społeczeństwa.

Ta sekcja jest zalążkiem. Jeśli możesz, rozbuduj ją.

[edytuj] Sytuacja na Słowenii

Na Słowenii do Kościoła katolickiego należy 57% społeczeństwa. Pozostała część należy do kościołów protestanckich albo uznaje się za ateistów lub agnostyków. Liczba katolików spadła tam do obecnego poziomu z 90% w 1990 roku.

[edytuj] Sytuacja na Litwie

Litwa była jedną z najpóźniej schrystanizowanych części Europy. Dzisiaj katolicy stanowią tam 80% ludności.

Ta sekcja jest zalążkiem. Jeśli możesz, rozbuduj ją.

[edytuj] Sytuacja w Polsce

Zobacz więcej w osobnym artykule: Kościół katolicki w Polsce.

Do XVII wieku Polska była krajem, w którym stosunkowo duża część mieszkańców należała do zborów protestanckich. Swoje siedziby mieli tu na przykład arianie, zwani braćmi polskimi. Wśród mieszczan, zwłaszcza w miastach takich jak Gdańsk czy Toruń, dominowali luteranie, wśród szlachty było wielu kalwinistów. Niechęć do tych grup zaczęła narastać podczas wojny ze Szwedami, ponieważ protestantów posądzano o sprzyjanie najeźdźcy, gdyż król szwedzki sam był protestantem.

Obecnie Polska pozostaje po Malcie najbardziej katolickim krajem w Europie. Według danych Konferencji Episkopatu Polski do Kościoła katolickiego w Polsce należy 36,6 mln osób, przynależących do 10114 parafii. Posługuje duszpastersko 133 biskupów, 22,2 tys. księży diecezjalnych, 6,3 tys. księży zakonnych, 23,3 tys. sióstr zakonnych, 1,5 tys. braci zakonnych oraz 7 diakonów stałych. Do kapłaństwa przygotowuje się 6,4 tys. kleryków. Kościół prowadzi 1240 przedszkoli i szkół podstawowych (133 tys. uczniów), 417 szkół ponadpodstawowych (83 tys. uczniów) oraz 69 szkół wyższych i uniwersytetów (100 tys. słuchaczy), 33 szpitale, 244 ambulatoria, 267 domów starców i zakładów opieki i 538 sierocińców oraz domów opieki dla dzieci. Według badań statystycznych przeprowadzanych przez Kościół (tzw. "liczenie wiernych") szacuje się, że regularnie na mszę uczęszcza (w zależności od regionu) od ponad 60% (w górach i województwie podkarpackim), do nieco ponad 20% (w województwie łódzkim ) ogółu ludności Polski. Co roku notuje się tylko - w przeciwieństwie do krajów Europy Zachodniej - około 2 tys. wystąpień w skali kraju. W polskim Sejmie wisi zawieszony przez posłów krzyż, w państwowych urzędach można napotkać portrety Jana Pawła II, wielu polityków otwarcie mówi o swojej religijności, za sprawą konkordatu z 1993 roku polski Kościół zwolniony jest z niektórych podatków^[10]. Papieskie pielgrzymki finansowane są w dużej mierze z budżetu państwa, nauczanie religii w szkołach finansowane jest w całości z budżetu państwa. Sejm i Senat Rzeczypospolitej Polskiej zatwierdził także dofinansowanie w wysokości 40 milionów złotych budowy Świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie, która ma być darem w podzięce za możność ustanowienia Konstytucji 3 maja, mimo iż początkowo świątynia ta nie miała być świątynią katolicka i miała nosić miano Świątyni Najwyższej Opatrzności, której to inicjatywy twórcami byli polscy masoni.^[11]

Jednak od pewnego czasu obserwuje się w Polsce wzrost zainteresowania ideami antyklerykalnymi. Kilka lat temu powstało pismo Fakty i Mity, niektóre partie lewicowe głoszą antyklerykalne hasła, od dwóch lat organizowane są w Warszawie antyklerykalne marsze, które przyciągają między 500 a 1000 osób. W mediach obecne są wypowiedzi antyklerykalne związane z partią RACJA Polskiej Lewicy, Zielonymi 2004, Kazimiery Szczuki, i Kingi Dunin. Krytycznie do niektórych działań polskiego Kościoła katolickiego odnosił się Czesław Miłosz (praktykujący katolik), za co część środowisk narodowo-katolickich nawoływało do bojkotu jego dzieł. Antyreligijne poglądy głosił także niedawno zmarły Stanisław Lem, wynikały one nie tyle z krytyki Kościoła, co z przekonania, że świat jest tak źle skonstruowany, iż lepiej myśleć, że nikt go nie stworzył.

Według niektórych środowisk żydowskich misteria Męki Pańskiej na Kalwarii Zebrzydowskiej mogą mieć charakter antysemicki, gdyż utrwalają stereotypowy obraz Żyda.

[edytuj] Sytuacja w Afryce

Obecnie Kościół katolicki prowadzi, podobnie jak inne kościoły chrześcijańskie, intensywną chrystanizację Afryki. W Demokratycznej Republice Konga, Gabonie i Ugandzie katolicy stanowią około 50% ludności. Na Madagaskarze, w Tanzanii, Mozambiku i Wybrzeżu Kości Słoniowej katolicy stanowią około 30% ludności. Mimo to w Wybrzeżu Kości Słoniowej w stolicy kraju Jamusukro za zaciągnięte przez państwo kredyty, które podwoiły dług narodowy, na 300 milionów dolarów wybudowano największy kościół chrześcijański na świecie o powierzchni 30 tys. metrów kwadratowych, czyli Bazylikę Matki Boskiej Królowej Pokoju w Jamusukro. Jest to także drugi najwyższy kościół na świecie. Na jednym z witraży został uwieczniony prezydent kraju jako trzynasty apostoł. Budynek został poświęcony przez Jana Pawła II. Jednocześnie należy wspomnieć, iż polski papież właśnie w Afryce upatrywał, czemu dał wyraz między innymi w dziele Pamięć i tożsamość, rejon świata, który mógłby się w przyszłości przyczynić do rechrystanizacji Europy Zachodniej.

[edytuj] Przypisy

1. ↑ O Kościele katolickim w Holandii
2. ↑ [1]
3. ↑ Przewodnik Katolicki: Po równi pochyłej, o Kościele katolickim we Francji
4. ↑ Ks. Andrzej Draguła Scenariusz: Quebec
5. ↑ Dar i tajemnica, Jan Paweł II
6. ↑ Onet wiadomości, "Krytykowanie papieża - modnym sportem"
7. ↑ Więź, Natalia Łuczyńska, Hiszpania: nieudana krucjata
8. ↑ Tygodnik Powszechny, Anna Mateja, Pożegnanie z imperium
9. ↑ Gość niedzielny, Jacek Dziedzina, Przestroga z Zielonej Wyspy
10. ↑ Ściegienny. Kościół katolicki a polityka
11. ↑ Wolnomularz.pl, Siewierski, Świątynia Opatrzności