Mikołaj Bołtuć
Z Wikipedii
| Mikołaj Bołtuć | |
|---|---|
| ' | |
 |
|
| Życie |  generał brygady |
| Urodził się | 21 grudnia 1893 Sankt Petersburg |
| Zmarł | 22 września 1939 Łomianki |
| Kariera | |
| W służbie od | |
| Pełniona funkcja | dowódca GO Wschód |
| Główne wojny i bitwy | Bitwa w Borach Tucholskich, bitwa nad Bzurą w wojnie obronnej 1939r., I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka |
| Odznaczenia | |
   |
|
Mikołaj Bołtuć (ur. 21 grudnia 1893 r. w Petersburgu, zm. 22 września 1939 r. pod Łomiankami) – generał brygady Wojska Polskiego, dowódca 4. Dywizji Piechoty podczas wojny obronnej 1939 r. Syn Ignacego Bołtucia, generała carskiego, herbu Dołęga i Anny Bołtuciowej, z Łabuńskiech.
Spis treści |
[edytuj] Młodość i I wojna światowa
W Petersburgu uczęszczał do gimnazjum. W 1911 r. ukończył rosyjski korpus kadetów w Omsku, a w 1913 r. Pawłowską Szkołę Piechoty w Petersburgu. Uczestniczył w Wojnie Fińskiej, w której został kontuzjowany w wyniku działania gazów bojowych. Podczas I wojny światowej, do 1917 r. służył w armii rosyjskiej na różnych stanowiskach podoficerskich i oficerskich. Dowodził m.in. batalionem piechoty na froncie niemieckim. W grudniu 1917 r. przeszedł do III Korpusu Polskiego, a po jego rozwiązaniu w sierpniu 1918 r., do 4. Dywizji Strzelców Polskich gen. Lucjana Żeligowskiego, operującej na południu Rosji. W jej szeregach walczył do czerwca 1919 r.
[edytuj] Wojna polsko-bolszewicka 1919/1920 r.
Po powrocie do Polski, wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego. Objął dowództwo kompanii, a następnie batalionu w 31. Pułku Strzelców Kaniowskich, z którym uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1919/1920 r. W lipcu 1920 r. objął dowództwo tego pułku. Wraz z nim m.in. bronił jako komendant obrony Zamościa przed sowiecką 1. Armią Konną Siemiona Budionnego. Dowodził też zdobyciem Wyszkowa przez wojska polskie opisanym przez Stefana Żeromskiego w opowiadaniu 'Na Plebanii w Wyszkowie'.
[edytuj] Okres międzywojenny
W okresie od 1 listopada 1921 r. do października 1922 r. uczestniczył w pierwszym kursie doszkalenia oficerów Sztabu Generalnego w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Następnie piastował różne stanowiska sztabowe; był szefem wydziału w Biurze Ścisłej Rady Wojennej, szefem Oddziału IIIa Operacyjnego i szefem wydziału dowództwa "Wschód". W 1923 awansował na podpułkownika. Od 1926 r. pełnił funkcję oficera do specjalnych poruczeń w sztabie Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych. W 1928 r. awansował na pułkownika i został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza, gdzie przez dwa lata dowodził brygadą. W lipcu 1930 r. został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 19. Dywizji Piechoty w Wilnie, a od października tego roku pełnił obowiązki dowódcy tej dywizji. Od 1936 r. dowodził 4. Dywizją Piechoty w Toruniu. 19 marca 1938 r. został awansowany do stopnia generała brygady.
[edytuj] Wojna obronna 1939 r.
Zgodnie z planem mobilizacyjnym wyznaczony został na dowódcę Grupy Operacyjnej "Wschód" (4. Dywizja Piechoty, 16. Dywizja Piechoty, Chełmińska Brygada Obrony Narodowej i 208. Rezerwowy Pułk Piechoty) w składzie Armii "Pomorze" gen. Władysława Bortnowskiego. Początkowo jej zadaniem miała być osłona ewentualnej polskiej demonstracji siły w przypadku niemieckich prób opanowania Gdańska. W wyniku zaostrzenia się sytuacji, zadaniem GO stała się obrona południowego odcinka polskiego Pomorza, na linii Osa-jezioro Mieliwo-jezioro Sośno-jezioro Zbiczno-jezioro Bachotek-Drwęca do granicy państwa. Po wybuchu wojny, na czele GO uczestniczył w bitwie w Borach Tucholskich. Następnie wraz z pozostałymi siłami Armii "Pomorze" wycofywał się w kierunku południowo-wschodnim. 11 września dotarł wraz z powierzonymi mu siłami w rejon bitwy nad Bzurą. Uczestniczył w natarciu na lewym skrzydle wojsk polskich. Siłami 16. Dywizji Piechoty zajął Łowicz. 14 września, na skutek meldunków o nadciągających spod Warszawy niemieckich jednostkach pancernych, wydał rozkaz o wycofaniu na północny brzeg Bzury. Następnie na czele improwizowanej grupy wojska, liczącej ok. 5 tys. żołnierzy, uczestniczył w walkach obronnych, a od 17 września – odwrotowych w kierunku na Warszawę. 22 września podczas próby przebicia się do Warszawy z rejonu Palmir wywiązała się krwawa, wielogodzinna bitwa pod Łomiankami Górnymi. Natarcie polskie załamało się, a gen. M. Bołtuć zginął w walce, osobiście prowadząc żołnierzy do ataku "na bagnety". Pochowano go na Wojskowym Cmentarzu na Powązkach w Warszawie.
Obecnie jego imię nosi jedna z ulic w Warszawie a inna w Łomiankach, poświęcony jego pamięci jest też pomnik w centrum tego miasta przy ulicy Warszawskiej. Ulica jego imienia znajduje się także w Zamościu i Grudziądzu.
[edytuj] Odznaczenia
Był odznaczony m.in.:
- Orderem Virtuti Militari klasy V
- Orderem Polonia Restituta klasy III
- 4-krotnie Krzyżem Walecznych
[edytuj] Awanse
- kapitan – 1917 r.
- major – 1919 r.
- podpułkownik – 1923 r.
- pułkownik – 1928 r.
- generał brygady – 1938 r.
