4 Dywizja Strzelców Polskich
Z Wikipedii
4. Dywizja Strzelców Polskich – polska jednostka wojskowa działająca od jesieni 1918 r. do lipca 1919 r. na obszarze południowej Rosji i Besarabii
Spis treści |
[edytuj] Geneza
4. Dywizja Strzelców Polskich wywodziła się głównie spośród żołnierzy II Korpusu Polskiego na Wschodzie, działającego na Ukrainie. Po jego likwidacji po bitwie pod Kaniowem, polskie dowództwo nawiązało kontakt z gen. Michaiłem Aleksiejew, który dowodził rosyjską Armią Ochotniczą walczącą przeciwko bolszewikom na północnym Kaukazie. 24 sierpnia 1918 r. zgodził się na utworzenie u boku Armii Ochotniczej Oddziału Polskiego pod dowództwem płk. Franciszka Zielińskiego, dowodzącego wcześniej 4. Dywizją Strzelców w składzie II Korpusu. Początkowo Oddział Polski składał się z batalionu strzelców pod dowództwem mjr. Stefana Wyspiańskiego, dywizjonu ułanów dowodzonego przez mjr. Konstantego Plisowskiego i plutonu artylerii polowej. W końcu września 1918 r. liczył już ok. 700 ludzi. W tym czasie sformowano dywizjon artylerii. 3 października z batalionu strzelców wyodrębniono kompanię strzelców i kompanię oficerską, a z dyonu jazdy pluton ułanów. Oddziały te, pod ogólnym dowództwem płk. Stanisława Małachowskiego, skierowano na front na pomoc oddziałowi "białych" dowodzonemu przez gen. Stankiewicza, byłego dowódcę II Korpusu. Na pocz. listopada przeciwko bolszewikom wyruszył tym razem drugi oddział pod dowództwem mjr. S. Wyspiańskiego złożony z 2. kompanii strzelców, 2. kompanii oficerskiej i plutonu ułanów. Polacy osłaniali lewe skrzydło Armii Ochotniczej, ratując ją od klęski. W wyniku walk zdobyto dużo sprzętu wojskowego i uzbrojenia, które pozwoliły dobrze wyposażyć cały Oddział Polski.
[edytuj] Działalność 4. Dywizji Strzelców Polskich
Pod koniec października 1918 r. Dowództwo Wojsk Polskich na Wschodzie objął gen. Lucjan Żeligowski, zastępując gen. Józefa Hallera. Podlegały mu nominalnie wszystkie polskie formacje istniejące na północy Rosji, na Syberii i na Kubaniu. W tym samym czasie nowym dowódcą rosyjskiej Armii Ochotniczej, po śmierci gen. M. Aleksiejewa, został gen. Anton Denikin. Doszło do zawarcia umowy między gen. L. Żeligowskim i gen. A. Denikinem, na podstawie której przystąpiono od jesieni 1918 r. do tworzenia nowej polskiej formacji pod nazwą 4. Dywizja Strzelców Polskich. Organizacyjnie wchodziła ona w skład Armii Polskiej we Francji, stąd wynikała jej numeracja. 4. Dywizja Strzelców Polskich była politycznie niezależna od Armii Ochotniczej. Składać się miała z brygady piechoty, dywizjonu ułanów, dywizjonu artylerii, samodzielnej kompanii inżynieryjnej, oddziału lotniczego i szpitala polowego. Na jej czele stanął płk Zieliński. W końcu stycznia 1919 r. stan osobowy jednostki wynosił ok. 2800 żołnierzy i oficerów oraz posiadała ona do dyspozycji 827 koni. We wszystkich pododdziałach nie było jednakże pełnej obsady etatów, chociaż siły formacji systematycznie rosły. Trzon dywizji stanowili żołnierze b. Oddziału Polskiego, a rekrutowała się ona także spośród żołnierzy I Korpusu Polskiego i miejscowych Polaków.
Tymczasem wobec coraz większego zagrożenia Polski przez spodziewaną ofensywę bolszewików, marszałek Józef Piłsudski interweniował u marszałka Ferdinanda Focha w celu sprowadzenia 4. Dywizji Strzelców Polskich do kraju. W rezultacie gen. A. Denikin otrzymał rozkaz wysłania całej formacji do Odessy i do stycznia 1919 r. przetransportowano tam wszystkich polskich żołnierzy. Po przybyciu do Odessy gen. L. Żeligowski rozwiązał Dowództwo Wojsk Polskich na Wschodzie i Samodzielną Brygadę Strzelców Polskich, a na ich miejsce utworzył dowództwo 4. Dywizji Strzelców Polskich, na czele której sam stanął. Doszło wówczas do poważnych zmian organizacyjnych. Sformowano trzy pułki piechoty: 2 pp (dla zachowania ciągłości i tradycji związanej z II Brygadą Legionów Polskich), 13 i 14 pp.
13 grudnia 1918 r. oddziały ukraińskie Semena Petlury zdobyły Odessę, w związku z czym 4. Dywizja Strzelców Polskich została zepchnięta do portu, gdzie broniła się do czasu przybycia 18 grudnia desantu francusko-greckiego, weszła wtedy w skład francuskiego korpusu interwencyjnego dowodzonego przez gen. d'Anselme'a. W wyniku wspólnej akcji miasto zostało w ciagu kilku dni odzyskane. Na pocz. lutego 1919 r. Polacy ponownie wzięli udział w walkach. Wydzielony oddział kombinowany z dywizji walczył wspólnie z oddziałami francuskimi i greckimi z bolszewikami pod Tyraspolem. Miały one duże znaczenie polityczne, gdyż w tym czasie na forum paryskiej konferencji pokojowej rozstrzygała się sprawa polskich granic. W marcu przerganizowano dywizję według wzorów francuskich. Składała się ona odtąd z 13, 14, 15 pułku strzelców (dawny 2 pp przemianowano na 15 pułk) oraz Legii Rycerskiej i oddziałów pomocniczych. Jej liczebność wynosiła 717 oficerów, 472 podoficerów, 1758 szeregowych i 617 koni. Ze względu na zbyt małą liczbę piechoty utworzono też szkoleniowy pułk marszowy. Ponadto rozpoczęto formowanie drugiego pułku jazdy, który został nazwany 6. pułkiem ułanów.
Gdy wojska bolszewickie pod koniec marca przeszły do ofensywy, atakując Odessę, a Francuzi i Grecy zostali ewakuowani, gen. L. Żeligowski skorzystał z praw alianckich przysługujących jego wojsku i podpisał umowę z wojskami "białych", na mocy której przeszedł w kwietniu przez Dniestr do Rumunii. Po wejściu do Besarabii dywizja otrzymała zadanie obrony odcinka Dniestru, z którego wywiązała się pomyślnie. W dniu 23 maja 1919 została zluzowana przez dywizję grecką a 26 maja 1919 roku skierowana do Polski.
Na początku czerwca 1919 r. 4. Dywizja Strzelców Polskich skoncentrowała się w rejonie Czerniowiec, skąd następnie przeszła w okolice Stanisławowa, gdzie skoncentrowała się 17 czerwca 1919 roku. Pod koniec czerwca otrzymała rozkaz wzięcia udziału w polskiej kontrofensywie przeciwko wojskom Zachodnio-Ukraińskiej Republiki Ludowej. Dywizja walczyła do 17 lipca 1919 r., osiągając ostatecznie wespół z innymi polskimi formacjami linię rzeki Zbrucz i przechodząc na ziemie polskie. Była to jedyna wielka jednostka wojskowa, która zdołała wydostać się z Rosji w szyku bojowym i z bronią. 19 lipca dywizję przeformowano i włączono w skład odrodzonego Wojska Polskiego jako 10. Dywizję Piechoty. Poszczególne pułki dywizji, tj. 13, 14 i 15 otrzymały odpowiednie numery: 28, 29 i 31 p. strzelców Kaniowskich. Ze składu dywizji na początku sierpnia wyłączono 1 p. uł. i 6 p. uł. Zasiliły one szeregi tworzonej właśnie 3 Brygady Jazdy. 1 p. uł. otrzymał nazwę 14. Pułku Ułanów Jazłowieckich, a 6 p. uł. został połączony z 6 p. uł. sformowanym w Małopolsce i otrzymał nazwę 6 Pułku Ułanów Kaniowskich.
[edytuj] Dowódcy
- gen. ppor. Władysław Glass – 1918
- płk Franciszek Zieliński – 1918
- gen. ppor. Lucjan Żeligowski – 1918-1919
