Mikołaj II Romanow

Z Wikipedii

Mikołaj II Romanow Imperator i Autokrata Wszechrusi
car Rosji
Okres urzędowania	od 1 listopada 1894 do 15 marca 1917
Poprzednik	Aleksander III Romanow
Następca	Michał II Romanow
Dane biograficzne
Dynastia	Romanowowie
Urodzony	18 maja 1868 Sankt Petersburg
Zmarł	17 lipca 1918 Jekaterynburg
Ojciec	Aleksander III Romanow
Matka	Maria Fiodorowna Romanowa
Żona	Aleksandra Fiodorowna Romanowa
Dzieci	Olga Romanowa Tatiana Romanowa Maria Romanowa Anastazja Romanowa Aleksy Romanow

Mikołaj II Aleksandrowicz Romanow (ros. Николай II, Николай Александрович Романов, ur. 18 maja 1868 w Petersburgu, zm. 17 lipca 1918 w Jekaterynburgu) - ostatni car Rosji, panujący w latach 1894-1917; używał także tytułu króla Polski, syn Aleksandra III z dynastii Romanowów i jego żony carycy Marii Fiodorowny księżniczki duńskiej (Dagmary).

Spis treści 1 Rodzina 2 Rządy 3 Abdykacja i śmierć rodziny carskiej 4 Wywód rodowy

[edytuj] Rodzina

W 1894 r. poślubił księżniczkę heską - Alicję, kuzynkę cesarza niemieckiego Wilhelma II Hohenzollerna i wnuczkę królowej Wiktorii. Po przejściu na prawosławie Alicja przybrała imię Aleksandra Fiodorowna.

Mikołaj i caryca Aleksandra Fiodorowna mieli cztery córki Olgę, Tatianę, Marię i Anastazję. Piątym dzieckiem był następca tronu - Aleksy, chory na hemofilię.

[edytuj] Rządy

18 maja 1896 w czasie ceremonii koronacji w Moskwie, miała miejsce panika na Chodynce, która pochłonęła życie prawie 1400 osób. W 1904 car był zmuszony przez doradców do wypowiedzenia wojny Japonii, która zakończyła się w 1905 całkowitą klęską Rosji. Wywołało to masowe protesty ludności, która widząc niezachwiany ucisk wewnętrzny carskiego samodzierżawia żądała przeprowadzenia reform. 22 stycznia 1905 ministrowie a raczej oficer gwardii carskiej Mikołaja II kazali krwawo stłumić pokojową demonstrację w Petersburgu, zorganizowaną przez agenta prowokatora Ochrany Gieorgija Gapona. Padło ponad 1000 zabitych w tym wiele kobiet i dzieci. O wydanie rozkazu stłumienia pokojowej demonstracji obwiniano cara, jednak przebywał on wówczas w Carskim Siole. Gdy ministrowie powiedzieli mu, że pod siedzibą jego władzy zmasakrowano tysiące niewinnych -Mikołaj był zaskoczony. Czując olbrzymi ciężar na sercu... przed całym krajem przyznał się do winy. Lud znienawidził go jeszcze bardziej a ostatnie zajścia doprowadziły do wybuchu rewolucji roku 1905. Pod presją tych wydarzeń Mikołaj II zmuszony był poczynić pewne ustępstwa. 6 sierpnia 1905 wydał manifest powołujący do życia Dumę Państwową, która w założeniu miała być jedynie organem doradczym cara. 30 października wydał tzw. manifest październikowy, znoszący część ustaw represyjnych, m. in. pozwolił wtedy na przywrócenie języka polskiego w szkolnictwie Kongresówki. Wprowadził też wolności obywatelskie, m. in. wolność wyznania, wolność słowa, wolność stowarzyszeń. 23 kwietnia 1906 nadał Rosji konstytucję, która gwarantowała carowi prawo weta ustaw głosowanych w Dumie.

W warunkach kryzysu idei monarchii absolutnej (samodzierżawie), narastającego ruchu rewolucyjnego, ruchów niepodległościowych i separatystycznych w Imperium Rosyjskim oraz konfliktów międzynarodowych (wojna rosyjsko-japońska, I wojna światowa) okazał się władcą niezdolnym do utrzymania władzy. Obalony przez rewolucję lutową. W 1918 zamordowany z rodziną przez bolszewików. Przez wielu prawosławnych Rosjan określany z racji swojej pobożności oraz tragicznej śmierci jako Mikołaj Męczennik. Kanonizowany w 1981 przez Rosyjski Kościół Prawosławny poza Granicami Rosji, a w 2000 przez Rosyjską Cerkiew Prawosławną.

[edytuj] Abdykacja i śmierć rodziny carskiej

Zmuszony przez Dumę Państwową do abdykacji 15 marca 1917 r., zrobił to w imieniu swoim i syna carewicza Aleksego, na rzecz swojego brata, wielkiego księcia Michaiła, który jednak tronu nie przyjął (później został zamordowany, prawdopodobnie przez CzeKa). Po abdykacji Mikołaj Romanow wraz ze swoją rodziną przebywał w areszcie domowym, początkowo w Carskim Siole, potem w Tobolsku, a w końcu w Jekaterynburgu. W mieście tym zostali uwięzieni w domu inżyniera Nikołaja Ipatiewa - tzw. domu specjalnego przeznaczenia, otoczonym wysokim drewnianym płotem.

Decyzje o egzekucji rodziny carskiej podjęło kierownictwo bolszewików prawdopodobnie na początku lipca 1918 roku. 12 lipca formalną decyzje o rozstrzelaniu cara podejmuje kontrolowany przez bolszewików Urałsowiet. 16 lipca zgodę wydaje na polecenie Lenina Jakow Swierdłow, przewodniczący Ogólnorosyjskiego Centralnego Komitetu Wykonawczego Rad. W tym czasie spodziewano się rychłego wejścia do Jekaterynburga wojsk "białych".

16 lipca 1918 cała rodzina położyła się spać około godziny 23. Krótko po północy, już 17 lipca, dowódca straży - Jakow Jurowski (były zegarmistrz) obudził całą rodzinę i kazał wszystkim zejść do piwnicy, rzekomo z powodu grożącego im niebezpieczeństwa. Zgodnie z poleceniem Jurowskiego cała carska rodzina (oraz kilka, w sumie 11 osób z najbliższego otoczenia - m. in. doktor Botkin) znalazła się w małym pokoiku w piwnicy domu Ipatiewa. Jurowski zgodził się nawet przynieść dwa krzesła, na których zasiedli Aleksandra Fiodorowna oraz słabowity cesarewicz Aleksy.

Gdy wszyscy usiedli, Jurowski wyjął kartkę papieru i podniesionym głosem odczytał, że wszyscy tu obecni zostali skazani przez Uralską Radę na śmierć jako wrogowie ludu. Mikołaj zdążył zapytać: "co takiego?" i w tym momencie padł powalony strzałem w skroń przez samego Jurowskiego. Jednak jak się okazało Mikołaj wydobył z siebie jeszcze jeden dźwięk - ,,Boże wybacz im bo niewiedzą co czynią" - po czym skonał. Na dźwięk strzału wbiegli do pokoju "Czekiści" i zaczęli strzelać do rodziny carskiej. Po kilkuminutowej strzelaninie niektóre osoby jeszcze żyły, Anastazja zasłaniając się rękami odpychała morderców, wykrwawiła się, Aleksy leżał i próbował pociągnąć ojca za koszulę, jednak kopnęli go i dobili strzałami z mauzera. Ciała zostały następnie załadowane na samochód ciężarowy i wywiezione do lasu, na uroczysko "czterej bracia". Tam zwłoki zostały rozebrane (w czasie tej czynności na ziemię wysypywało się wiele drogocennych kamieni zaszytych w ubraniach członków rodziny carskiej), oblane kwasem, poćwiartowane i wrzucone do nieczynnych szybów, które znajdowały się na polanie. Według relacji z ekshumacji prowadzonych pod koniec XX w. w kopalni, po odkryciu w niej szczątków, nie znaleziono ludzkich kości wskazujących na złożenie w niej ciał Aleksego i Anastazji lub Marii, najmłodszych potomków cara.

Na jednej ze ścian piwnicznego pokoiku domu Ipatiewa znaleziono później napisany ołówkiem następujący, nieco zmodyfikowany, dwuwiersz z Heinego : "Belsatzar war in selbiger Nacht von seinen Knechten umgebracht" (Baltazar został tej nocy przez sługi swe zabity).

[edytuj] Wywód rodowy

Aleksander II ur. 29 IV 1818 zm. 13 III 1881

Maria Heska 1) ur. 8 VIII 1824 zm. 3 VI 1880

Chrystian IX ur. 8 IV 1818 zm. 29 I 1906

Luiza Hesse-Kassel 2) ur. 28 IX 1789 zm. 13 III 1867

Aleksander III Aleksandrowicz ur. 10 III 1845 zm. 10 X / 1 XI 1894

Maria Fiodorowna 3) ur. 26 XI 1847 zm. 13 X 1928

		Aleksandra Fiodorowna 4) ur. 6 VI 1872 zm. 17 VII 1918 OO   14 XI / 26 XI 1894		Mikołaj II Aleksandrowicz ur. 6 V 1868 zm. 17 VII 1918
Olga  ur. 15 XI 1895  zm. 17 VII 1918		Tatiana  ur. 10 VI 1897  zm. 17 VII 1918		Maria  ur. 26 VI 1899  zm. 17 VII 1918		Anastazja  ur. 18 VI 1901  zm. 17 VII 1918		Aleksy  ur. 12 VIII 1904  zm. 17 VII 1918

c. Ludwika II Heskiego c. Wilhelma Heskiego, landgrafa Kassel właśc. Dagmara właśc. Alicja, c. Ludwika IV Heskiego

Poprzednik Aleksander III Romanow

cesarz Rosji 1894-1917

Następca Michał II Romanow

Poprzednik Aleksander III Romanow

król Polski (tytularny) 1894-1916

Następca Tymczasowa Rada Stanu

Poprzednik Aleksander III Romanow

wielki książę Finlandii 1894-1917

Następca republika