Powstanie Machabeuszów
Z Wikipedii
Powstanie Machabeuszów ew. Machabeuszy miało miejsce w Palestynie w latach 167-160 p.n.e..
Po wojnach diadochów zwierzchnictwo nad Jerozolimą przejęli Seleucydzi. Gdy w roku 168 p.n.e. Antioch IV Epifanes rozpoczął hellenizację Judy i wprowadził do Świątyni Jerozolimskiej kult Zeusa Oilimpijskiego wybuchło powstanie, na czele którego stanął początkowo kapłan Matatiasz Hasmoneusz, a potem jego syn Juda zwany Machabeuszem.
W roku 162 p.n.e. powstańcy odnowili kult Jahwe, a po śmierci Judy w roku 160 p.n.e. dowództwo nad powstańcami objął jego brat Jonatan. W roku 142 p.n.e. na czele Judejczyków stanął trzeci z braci - Szymon.
Powstanie zakończyło się przyznaniem Judzie niezależności przez Demetriusza II Nikatora w roku 142 p.n.e.
[edytuj] Najważniejsze wydarzenia powstania Machabeuszów w latach 167-160 p.n.e.
- 166 p.n.e.
- bitwa pod Nahal el-Haramia (około 600 Żydów pod wodzą Judy Machabeusza zwyciężyło 2000 seleucydzkich żołnierzy dowodzonych przez Apolloniusza, który poniósł śmierć)
- 165 p.n.e.
- bitwa pod Bet-Horon (1000 Żydów pod wodzą Judy Machabeusza pokonał liczącą 4000 zbrojnych armię Seleucydów. Wojska helleńskich władców straciły 800 zabitych. Zginął też dowodzący nimi Seron)
- bitwa pod Emmaus (kolejne zwycięstwo Żydów pod wodzą Judy nad wojskami Seleucydów, które straciły 3000 zabitych)
- 164 p.n.e.
- bitwa pod Bet-Zur (10000 Żydów pod wodzą Judy pobiło 65000 żołnierzy Seleucydów, którymi dowodził Lyziasz. Seleucydzi stracili 5000 zabitych)
- 162 p.n.e.
- bitwa pod Bet-Sacharja (seleucydzkie wojska pod wodzą Lyziasza zwyciężyły Żydów pod wodzą Judy)
- oblężenie Jerozolimy
- bitwa pod Kafar-Salama (zwycięstwo Żydów nad wojskami Seleucydów pod wodzą Nikanora)
- 161 p.n.e.
- bitwa pod Adassą (Żydzi pod wodzą Judy zwyciężają wojska Seleucydów pod wodzą Nikanora, który zginął)
- 160 p.n.e.
- 37 p.n.e.
- koniec panowania Machabeuszów z ręki Edomity Heroda, króla Judei
Zobacz także:
