Scud
Z Wikipedii
Scud - NATO-wskie oznaczenie serii taktycznych pocisków balistycznych opracowanych w latach zimnej wojny przez ZSRR i eksportowanych do krajów będących w strefie wpływów i zainteresowania Związku Radzieckiego.
Nazwa według kodu NATO brzmi SS-1 Scud, została przypisana pociskowi przez zachodnie służby specjalne. W rosyjskim nazewnictwie określany jest jako R-11 (nazwa dotyczy pierwszych konstrukcji), R-17 oraz R-300 Elbrus (zestaw R-17 z pociskami 9K72).
Prace nad R-11 rozpoczęły się w 1945 w Specjalnym Biurze Projektowym OKB-1 pod kierunkiem Sergieja Koroliowa. Na podstawie planów konstrukcyjnych niemieckiej rakiety V-2, opracowano prototyp rakiety o nazwie R-1 (oznaczenie NATO SS-1A Scunner) który przeszedł testy w 1948 i wszedł na wyposażenie wojsk radzieckich w 1950 roku jako R-11 (wg NATO SS-1b Scud-A). Był to pocisk balistyczny o krótkim zasięgu (SRBM) o zasięgu do 180 km, napędzany paliwem ciekłym, mogący przenosić głowicę jądrową o mocy 50 kiloton.
W 1961-1962 opracowano kolejną wersję zestawu R-17 (wg NATO SS-1c Scud-B) (zasięg do 300 km, przenoszenie głowicy konwencjonalnej, chemicznej lub jądrowej o mocy 70 kt). W 1965 skonstruowano bardziej zaawansowaną konstrukcję której NATO nadało oznaczenie SS-1D Scud C (zasięg do 550 km, głowica konwencjonalna) a pod koniec lat 70. SS-1E Scud D (zasięg do 300 km, głowica jądrowa, chemiczna, konwencjonalna oraz paliwowo-powietrzna) którego testy przeprowadzono w 1979-1980 i w 1989 na stałe wprowadzono na wyposażenie armii.
Wszystkie opracowane wersje miały długość 11.25 metra (oprócz SS-1b Scud-A który był o 1 metr krótszy) i średnicę 0.88 metra. SS-1b Scud-A był napędzany mieszaniną nafty i kwasu azotowego, natomiast inne modele UDMH i RFNA (kwas azotowy dymiący czerwony - utleniacz).
