Wiktor Janukowycz

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Wiktor Fedorowycz Janukowycz Віктор Федорович Янукович Виктор Фёдорович Янукович ur. 9 lipca 1950 w Jenakijewie

13. Premier Ukrainy
Okres urzędowania	od 21 listopada 2002 do 7 grudnia 2004
Partia polityczna	Partia Regionów
Poprzednik	Anatolij Kinach
Następca	Mykola Azarow
15. Premier Ukrainy
Okres urzędowania	od 28 grudnia 2004 do 5 stycznia 2005
Poprzednik	Mykola Azarow
Następca	Mykola Azarow
19. Premier Ukrainy
Okres urzędowania	od 4 sierpnia 2006
Poprzednik	Jurij Jechanurow

Wiktor Fedorowycz Janukowycz, ukr. Віктор Федорович Янукович, ros. Виктор Фёдорович Янукович (ur. 9 lipca 1950 r. w Jenakijewie, okręg doniecki) - ukraiński polityk, premier Ukrainy od 21 listopada 2002 r. do 5 stycznia 2005 r. (pierwszy raz) oraz od 4 sierpnia 2006 r. (drugi raz), przywódca Partii Regionów.

[edytuj] Życiorys

Dwukrotnie skazany w 1968 i 1970 za kradzież i uszkodzenie ciała, uwięziony. W 1972 wyszedł na wolność. W 1980 r. zdobył dyplom inżyniera-mechanika na politechnice w Doniecku, w 2001 ukończył Ukraińską Akademię Handlu Zagranicznego ze specjalnością prawa międzynarodowego. Obronił doktorat w Instytucie Badań Ekonomiczno-Prawnych Narodowej Akademii Nauk Ukrainy w Kijowie na podstawie pracy "Zarządzanie rozwojem infrastruktury wielkiego regionu przemysłowego". Następnie uzyskał tytuł profesorski i został członkiem Prezydium Narodowej Akademii Nauk Ukrainy, członkiem rzeczywistym Akademii Nauk Ekonomicznych Ukrainy i Kalifornijskiej Międzynarodowej Akademii Nauk. Przed objęciem stanowiska premiera był również gubernatorem Okręgu Donieckiego w latach od 1997 do 2002. Według organizacji zajmujących się wolnością mediów, podczas sprawowania tego urzędu przez Janukowycza doszło do wielu przypadków naruszania praw dziennikarzy, którzy krytykowali władzę^[1].

[edytuj] Udział w polityce

Jego kandydaturę na premiera wspierał prezydent Leonid Kuczma. Poprzedni rząd został rozwiązany przez prezydenta na skutek braku wystarczającego poparcia parlamentarnego.

Janukowycz cieszy się poparciem establishmentu ukraińskiego, który jest finansowo zainteresowany w utrzymaniu władzy obozu Leonida Kuczmy. W trakcie kampanii wyborczej na prezydenta głosił hasła lewicowe (solidarne państwo) takie jak zwiększenie pomocy socjalnej i subsydiów do bankrutujących postkomunistycznych molochów oraz prorosyjskie, jak uczynienie drugim językiem urzędowym rosyjskiego, walka z ukraińskim nacjonalizmem oraz integrację gospodarczą z Rosją. Jest przeciwnikiem nadania uprawnień kombatanckich dla partyzantów z UPA i OUN.

[edytuj] Wybory w 2004

Według oficjalnych wyników Ukraińskiej Centralnej Komisji Wyborczej, pierwszą turę wyborów, która odbyła się 31 października 2004 wygrał Wiktor Juszczenko zdobywając 39,87% głosów, Wiktor Janukowycz zdobył wówczas 39,32% głosów. Janukowycz wygrał drugą turę wyborów z 49,42% głosów (Juszczenko 46,7%) i został prezydentem-elektem Ukrainy. Wyniki te jednak dalece odbiegają od wyników exit polls i nie zostały uznane przez opozycję ani przez międzynarodowych obserwatorów z OBWE.

Ogłoszenie Janukowycza prezydentem zostało wstrzymane decyzją Sądu Najwyższego do czasu rozpatrzenia wszelkich skarg dotyczących przebiegu wyborów. 29 listopada SN zajął się skargami, a 3 grudnia unieważnił drugą turę wyborów. W powtórce drugiej turze wyborów 26 grudnia Janukowycz przegrał ze swoim rywalem Wiktorem Juszczenką. Zdobył jedynie 44,20% głosów, a jego przeciwnik 51,99% głosów. Usiłował poprzez skargi na rzekome nadużycia doprowadzić do unieważnienia wyników, ale zostały one odrzucone przez Centralną Komisję Wyborczą i Sąd Najwyższy. 31 grudnia ogłosił, że zamierza ustąpić ze stanowiska premiera, co uczynił 5 stycznia 2005 roku. 6 stycznia 2005 został odwołany razem z całym rządem przez ustępującego prezydenta Leonida Kuczmę.

[edytuj] Wybory w 2006

W wyborach parlamentarnych z 2006 roku Partia Regionów zdobyła największą liczbę głosów. Jej członkowie uzyskali stanowisko premiera dla Janukowycza. Po długich rozmowach koalicyjnych prezydent Wiktor Juszczenko 3 sierpnia 2006 desygnował Janukowycza na to stanowisko, pomimo sprzeciwu Julii Tymoszenko.