Wojciech Kurtyka
Z Wikipedii
Wojciech Kurtyka (ur. 20 września 1947 w Szczawnej) – himalaista, przedsiębiorca, inżynier elektronik.
Ukończył w 1970 roku Wydział Elektroniki Politechniki Wrocławskiej, uzyskując dyplom inżyniera elektronika. Na stałe mieszka w Krakowie. Zawodowo od 1989 roku jest właścicielem hurtowni artykułów orientalnych "Orient Express". Jest synem Tadeusza Kurtyki, pisarza publikujacego pod pseudonimem Henryk Worcell.
Spis treści |
[edytuj] Wspinaczka
Jeden z najwybitniejszych polskich i światowych himalaistów. Pierwsze kroki stawiał od 1968 roku w Tatrach. W latach 1973-1975 poprowadził kilka nowych skalnych i skalno-lodowych dróg w Alpach, oraz drogi w górach Norwegii.
Liczne pierwsze przejścia letnie i zimowe w Tatrach, Alpach i Norwegii, z czego najważniejsze to 13-dniowe pierwsze przejście zimowe północnej ściany Trollveggenu w Norwegii (1974), a od 1974 w Hindukuszu i Himalajach.
Współtwórca stylu alpejskiego w himalaizmie polskim i światowym – zakładającego wysokogórskie przejście o charakterze sportowym podejmowane jako pojedyncza, ciągła próba bez zakładania obozów i lin poręczowych, wykonane po raz pierwszy w Himalajach i Hindukuszu (1972 i 1977).
Inicjator ok. 13 wielkościanowych, pierwszych przejść w stylu alpejskim, w tym na 6 szczytów 8-tysięcznych, część tych przejść uważana jest za najtrudniejsze we współczesnym himalaizmie, jak trawers 3 szczytów masywu Broad Peak – 8048 m n.p.m. (1984), zachodnia ściana Gasherbruma IV – 7925 m n.p.m. (1985), wschodnia ściana iglicy skalnej – Trango Tower ok. 6800 m n.p.m. (1988), po raz pierwszy na świecie przejście dwiema nowymi drogami na szczyty 8-tysięczne w ciągu jednej doby bez przerwy – zachodnia ściana Cho Oyu ok. 8200 m n.p.m. (1991), południowa ściana Shishapangma 8035 m n.p.m. (1991).
Partner najwybitniejszych współczesnych himalaistów – Alexa MacIntyre w przejściu południową ścianą Changabang – ok. 6800 m n.p.m. (1978), wschodnią ścianą Kohe Bandaki – ok. 6800 m n.p.m. (1977), wschodnią ścianą Dhaulagiri – 8125 m n.p.m. (1981). W latach 1981-1984 partner Jerzego Kukuczki – przejście nowymi drogami na Gasherbrum I i II oraz trawers Broad Peaków (1984), oraz Douga Scotta w nieudanym wejściu na Nanga Parbat (1993); Szwajcara Erharda Loretana na Cho Oyu, Shishapangma i Trango Tower (1988), Włocha Reinholda Messnera w nieudanej próbie zimowego wejścia na Cho Oyu (1982). Mimo wybitnie sportowego charakteru wypraw uważany za przedstawiciela trendu antysportowego w himalaizmie z uwagi na traktowanie alpinizmu jako swego rodzaju sztuki, w której liczy się przede wszystkim aspekt estetyczny i mistyczny.
Pisał publikacje i opowiadania na temat wspinaczek i nowych przejść, m.in. "Trango Tower", "Łamaniec", "Losar", które były publikowane w polskich i zagranicznych pismach alpinistycznych w kilku językach (angielski, francuski, japoński). Od 1974 roku członek Klubu Wysokogórskiego w Krakowie, w latach 80. wiceprezes klubu, następnie członek honorowy.
[edytuj] Najważniejsze osiągnięcia wspinaczkowe
[edytuj] Tatry
- droga na północno-wschodniej ścianie Małego Młynarza
- nowa droga na Kazalnicy.
[edytuj] Himalaje i Karakorum
- 18 maja 1980 – Dhaulagiri
- 1982 – trawers grani Broad Peaku i wejście na szczyt (30 lipca) wraz z Jerzym Kukuczką,
- 1 lipca 1983 – Gasherbrum II wraz z Jerzym Kukuczką,
- 23 lipca 1983 – Gasherbrum I wraz z Jerzym Kukuczką,
- 16 lipca 1984 – Broad Peak Middle
- 17 lipca 1984 – Broad Peak
- 1988 - Trango Tower (z Erhardem Loretanem)
- 26 września 1991 – Cho Oyu (z Erhardem Loretanem)
- 2 października 1991 – Shisha Pangma Middle (z Erhardem Loretanem)
