Broń odprzodowa
Z Wikipedii
Broń odprzodowa – broń palna ładowana od strony wylotu lufy (od przodu). Była pierwszym rodzajem broni palnej, używanym od XIII do XIX w., obejmującym zarówno działa jak i broń strzelecką. Od połowy XIX w. była wypierana przez broń odtylcową. Obecnie broń odprzodową stanowią jedynie moździerze i niektóre typy granatników.
Załadowanie broni odprzodowej było czasochłonne – wymagało najpierw wsypania prochu do lufy, następnie umieszczenia tam pocisku (kuli), ewentualnie jeszcze uszczelnienia kuli w lufie za pomocą przybitki. Czynności te wykonywane były od wylotu lufy. W zależności od typu broni należało jeszcze podsypać prochu na panewkę umieszczoną z tyłu lufy. Odpalenie następowało przez zapalenie prochu na panewce, który poprzez zapał powodował odpalenie ładunku miotającego w lufie i wystrzelenie pocisku.
W broni strzeleckiej od XV w. zaczęto automatyzować czynność odpalenia, wprowadzając zamek – w kolejności: zamek lontowy, kołowy, skałkowy i kapiszonowy.
Od 1 stycznia 2004 na posiadanie działających replik historycznych broni odprzodowych sprzed roku 1850 ładowanych czarnym prochem w Rzeczypospolitej Polskiej nie jest wymagane osobne zezwolenie.
