Granat (broń)
Z Wikipedii
| Polskie granaty września z zapalnikami wz.31 |
|---|
 |
 |
Granat (z łac. → wł. lub hiszp.) rodzaj broni - pocisk rażący odłamkami i energią wybuchu albo zapalający. Najczęściej przez określenie to rozumie się granat ręczny, przeznaczony do miotania przez żołnierza w kierunku nieprzyjaciela, gdzie ma nastąpić wybuch. Jako granaty określane są także pociski wybuchowe wystrzeliwane przez granatnik lub moździerz. Dawniej określano tak każdy pocisk wybuchowy, wystrzeliwany także przez działa.
Granat ręczny składa się na ogół ze skorupy wypełnionej materiałem wybuchowym i zapalnika. Przed rzuceniem granatu zapalnik powinien zostać ręcznie uruchomiony. Najpowszechniej stosowane są zapalniki z tzw. łyżką, którą żołnierz przyciska do skorupy granatu trzymanego w ręce. Dopóki żołnierz trzyma w dłoni łyżkę, nie następuje zapłon zapalnika. Gdy granat opuszcza dłoń rzucającego, łyżka odskakuje na skutek działania sprężyny i uruchamia zapalnik, który odpala ładunek z kilkusekundową zwłoką. Łyżkę przed samoistnym zwolnieniem zabezpiecza tzw. zawleczka, przytrzymująca łyżkę w czasie gdy granat spoczywa w ekwipunku. W celu użycia granatu żołnierz przytrzymuje łyżkę, wyciąga zawleczkę, a następnie rzuca granat w kierunku wroga i chowa się za przeszkodą chroniącą przed odłamkami. W ręcznych granatach trzonkowych zapalnik uruchamiano przez wyszarpnięcie sznurka zakończonego kulką, znajdującego się u dołu trzonka granatu - granaty te nie posiadały bezpiecznika.
Granat ręczny powinien być rzucony w takim czasie, aby nieprzyjaciel nie zdążył go odrzucić. Oczywiście, człowiek nie jest w stanie rzucić granatu dalej niż na kilkadziesiąt metrów. Dystans, na jaki granat umożliwia skuteczne rażenie nieprzyjaciela od miejsca wybuchu, nazywany jest zasięgiem granatu. Podstawowym podziałem granatów ręcznych z uwagi na zasięg rażenia jest podział na granaty zaczepne (kilkumetrowy promień rażenia) i obronne (kilkunasto-kilkudziesięciometrowy promień rażenia). Granaty obronne zazwyczaj posiadają grubą metalową skorupę, która w momencie wybuchu dzieli się na odłamki.
Podczas I wojny światowej okopy walczących stron były oddalone od siebie na odległość nieco większą od zasięgu granatu. Na większą odległość granaty można miotać granatnikami.
Jedną z technik wykorzystywanych między innymi przez jednostki specjalne jest zastawianie pułapek z wykorzystaniem granatów. Na ziemi lub podłodze można rozciągnąć żyłkę lub inną niewidoczną linkę, której nadepnięcie lub zerwanie spowoduje wyciągnięcie zawleczki znajdującego się w pobliżu (np. za krzakiem) granatu. Innym typem pułapki przy użyciu granatów z łyżką i zawleczką jest odbezpieczenie granatu przez wyciągnięcie zawleczki, wprowadzenie go do wąskiej puszki uniemożliwiającej odskoczenie łyżki, dokładne jej zamaskowanie, a następnie połączenie granatu z żyłką - wróg trącając żyłkę nogą powodował wysunięcie się granatu z puszki, odskoczenie łyżki, a w rezultacie jego wybuch, zazwyczaj tuż pod nogami.
[edytuj] Historia
Pierwsze wersję granatów były zbudowane z papieru, ceramiki lub prymitywnego szkła. Zawierały np. kwas, substancje zapalne, lub podrażniające. Pierwsze granaty, zbliżone w wyglądzie i działaniu do współczesnych, pojawiły się w Chinach, gdzie żołnierze wkładali proch do metalowych lub ceramicznych opakowań. Granaty te, nie były bardzo efektywne, gdyż bez bezpośredniego trafienia w cel, trudno było osiągnąć duże szkody. Przez to były rzadko używane.
Podział:
- granat dymny
- granat odłamkowy
- granat zapalający
- granat zastępczy
Zobacz też: granatnik przeciwpancerny
