Jürgen Stroop
Z Wikipedii
Jürgen (Josef) Stroop (ur. 26 września 1895, zm. przez powieszenie 6 marca 1952) – niemiecki nazista, zbrodniarz hitlerowski, odpowiedzialny m.in. za krwawe stłumienie powstania w getcie warszawskim.
Urodził się w Detmold i otrzymał na chrzcie imię Josef, które zmienił w 1941 na bardziej "nordycko" brzmiące Jürgen (ku pamięci swego zmarłego zaraz po urodzeniu pierworodnego syna, noszącego właśnie to imię). Stroop, mimo że urodził się w rodzinie katolickiej, ożenił się z protestantką i z wyboru został wyznawcą religii starogermańskiej, określając się oficjalnie jako "wierzący".
W czasie I wojny światowej walczył na różnych frontach, gdzie za odniesione rany został odznaczony w 1915 Krzyżem Żelaznym II klasy oraz w 1916 Książęcym Lippskim Krzyżem Zasługi.
Po wojnie aktywnie udzielał się w organizacjach kombatanckich, m.in. prowadził regionalne pismo b. żołnierzy ze swego dawnego księstwa Lippe. Pracował wówczas w urzędzie katastralnym.
Mając wykształcenie podstawowe, do końca życia odbył tylko kilka szkoleń zawodowych, wojskowych i partyjnych.
Do SS wstąpił 1 lipca 1932 i stale awansował, osiągając pod koniec wojny stopień SS-Gruppenführera. 1 września 1932 wstąpił też do NSDAP.
W 1933 dowodził w rejonie Lippe agitacją partyjną przed wyborami uzupełniającymi do parlamentu, które miały charakter propagandowy dla nazistów. Zwycięstwo NSDAP w tych wyborach przyczyniło się do przyznania urzędu kanclerskiego Adolfowi Hitlerowi. Dzięki temu Stroop poznał osobiście Adolfa Hitlera, Hermanna Göringa, i innych głównych nazistów. Przede wszystkim jednak poznał osobiście Heinricha Himmlera - szefa SS, którego do końca życia ubóstwiał i któremu zawdzięczał większość swych awansów wojskowych.
W 1938 roku brał udział w zajęciu czechosłowackiego rejonu Sudetenlandu przez Niemcy, po czym w zdobytych Czechach został dowódcą SS w Karlowych Warach.
Po wybuchu II wojny światowej pełnił służbę w Polsce w stopniu Oberführera SS i pułkownika policji - w październiku 1939 brał aktywny udział w mordowaniu ludności żydowskiej i polskiej Poznania, a następnie Krotoszyna, Wrześni, Śremu i Gniezna[1] - stosował także brutalne represje wobec mieszkańców miasta.
Od września 1942 jako specjalista do zwalczania partyzantów prowadził akcje przeciwko ruchowi oporu na Ukrainie i Kaukazie - m.in w miastach Mikołajewo, Kirowograd i Chersoń[2], gdzie pełnił funkcję dowódcy oddziałów SS i policji. Jego zadaniem było m.in. zabezpieczenie budowy autostrady D4 Lwów-Donieck (wówczas Stalino). Przygotowywał się też wówczas do objęcia dowództwa nad Gruzją i Armenią, które jednak nie zostały zdobyte.
Następnie, jako komendant policji w dystrykcie Galicja doskonalił techniki masowej eksterminacji Żydów. W kwietniu 1943 przybył do Warszawy nadzorować deportację Żydów z getta do obozu masowej zagłady w Treblince.
Od 19 kwietnia do 16 maja 1943 przeprowadził tak zwaną "Grossaktion in Warschau", czyli likwidację getta warszawskiego, podczas której wybuchło w nim powstanie. Efektem było całkowite zburzenie i zlikwidowanie getta. Wszyscy ocaleli Żydzi (ok. 50 tysięcy) zostali wywiezieni do Treblinki, pozostałych wymordowały oddziały SS i Wehrmachtu dowodzone przez Stroopa. W trakcie akcji hitlerowcy dopuszczali się szczególnie wielkich okrucieństw i zbrodni na mieszkańcach getta, oraz przeprowadzili mnóstwo masowych egzekucji - Stroop wydał osobiście rozkaz zwalczania bojowników ŻOB ogniem[3], żołnierzom niemieckim wydano beczki z benzyną nakazując podpalanie wszystkich schronów, bunkrów i kryjówek. Stroop sporządził nawet album o samej akcji, będący zresztą doskonałym dowodem popełnionych przez niego zbrodni (album ten był po wojnie dowodem w procesie norymberskim). Za skutecznie przeprowadzoną likwidację getta, Stroop został odznaczony Żelaznym Krzyżem I klasy.
Od września 1943 Stroop działał w Grecji, gdzie jako szef SS i policji w Atenach zreorganizował grecką administrację policyjną i przeprowadził deportację kilkunastu tysięcy greckich Żydów do obozu zagłady Auschwitz-Birkenau i (kilka tysięcy) do obozu w Warszawie. W tym okresie Stroop nominowany został do stopnia Gruppenführera SS.
Od lipca 1943 do marca 1945 pełnił funkcję szefa SS i policji w Wiesbaden (jego rejon obejmował ówczesne okręgi: Westmark, Moselland i Hessen-Nassau). Pod koniec tego okresu, ze względu na chaos wywołany przez zbliżający się od zachodu front, był faktycznym dyktatorem tego rejonu. Jego zadaniem było zabezpieczenie zachodnich ziem rzeszy i stacjonującej tam armii rezerwowej. Jako tamtejszy dowódca rezerwowej armii wewnętrznej, przygotowywał utworzenie niemieckiej organizacji partyzanckiej Werwolf.
19 sierpnia 1944 Stroop z polecenia Himmlera zastrzelił feldmarszałka rzeszy Günthera von Klugego, pozorując jego samobójstwo.
W 1945, gdy III Rzesza chyliła się już ku upadkowi, Heinrich Himmler polecił Stroopowi zorganizować obronną twierdzę SS w Alpach. Stroop został jednak aresztowany 8 maja 1945 przez Amerykanów.
W 1947 przez amerykański trybunał wojenny został skazany na karę śmierci za wydanie rozkazu mordowania alianckich spadochroniarzy na swoim terenie (nigdy nie przyznał się do winy). Wyroku nie wykonano, gdyż Stroop został przekazany Polsce i osądzony za wcześniejsze zbrodnie popełnione na ludności polskiej i żydowskiej (zwłaszcza za likwidację getta warszawskiego). Wobec niepodważalnych dowodów zbrodni Sąd Wojewódzki w Warszawie skazał Stroopa na karę śmierci przez powieszenie. Został stracony 6 marca 1952 w więzieniu mokotowskim.
W okresie od 2 marca do 11 listopada 1949 był przetrzymywany w jednej celi z Kazimierzem Moczarskim, któremu opowiedział całą historię swego życia. Relacja Moczarskiego z rozmów ze Stroopem ukazała się po wojnie w formie reportażu pt. Rozmowy z katem.
