Ludy semickie
Z Wikipedii
Ludy semickie lub Semici to umowna nazwa, pochodząca od imienia biblijnego Sema (jednego z synów Noego), grupy ludów posługujących się językami należącymi do rodziny języków semickich. Określenie to pochodzi od niemieckiego filologa Augusta Schlözera, który wprowadził je w 1781 r.
W starożytności Semici zamieszkiwali tereny Bliskiego Wschodu (bez Egiptu), stanowiąc tam zasadniczo zwarty element etniczny, który falami pojawiał się w różnych okresach historycznych, wpływając w bardzo duzym stopniu na dzieje tego regionu. Do największych imperiów semickich w starożytności należało imperium akadyjskie, które założył Sargon Wielki. W okresie rozkwitu Akadu semicki język akadyjski stanowił lingua franca całego Bliskiego Wschodu z wyjątkiem Egiptu. Po upadku imperium Akadów i ostatniego państwa Sumerów, Semici pojawili się w postaci Amorytów, którzy opanowali Mezopotamię i inne przyległe regiony tworząc silne organizmy państwowe (np. państwo Szamsziadada w Asyrii i Hammurabiego w Babilonii). Wymienić należy też cywilizację Izraela z używanym na jego terenach w starożytności językiem hebrajskim biblijnym. Kolejna fala Semitów – Aramejczycy – która najechała tereny Bliskiego Wschodu, przyczyniła się do rozpowszechnienia się języka aramejskiego na całym Bliskim Wschodzie przez najbliższe stulecia, który przetrwał do naszych czasów w formie już nie tak powszechnej. Od VII w. datuje się ekspansję Arabów i języka arabskiego na cały Bliski Wschód i Afrykę Północną. W XX w. na tereny Izraela wraz z osadnictwem żydowskim wraca wskrzeszony język hebrajski nowożytny.
Do Semitów zaliczają się m.in.:
[edytuj] Zobacz też
To jest tylko zalążek artykułu związanego z antropologią, Izraelem, judaizmem i historią. Jeśli możesz, rozbuduj go.
