Witold Kieżun
Z Wikipedii
Witold Kieżun (ur. 6 lutego 1922 w Wilnie) – profesor dr hab., jeden z najwybitniejszych polskich teoretyków zarządzania. Żołnierz Armii Krajowej, podporucznik czasu wojny, powstaniec warszawski, więzień sowieckich łagrów. Przewodniczący Rady Fundacji Ius et Lex. Profesor Wyższej Szkoły Przedsiębiorczości i Zarządzania im. Leona Koźmińskiego, a także doktor honoris causa tej uczelni.
[edytuj] Życiorys
W 1931 r. przeniósł się z matką z Wilna do Warszawy. W czasie okupacji był szklarzem, szmuglował podziemną prasę. Od 1944 jego mieszkanie było magazynem broni. Walczył w powstaniu warszawskim pod pseud. Wypad. Służył w oddziale do zadań specjalnych Harnaś w baonie Gustaw. Uczestniczył m.in. w akcji zdobycia Poczty Głównej (plac Napoleona, dziś Powstańców Warszawy), Komendy Policji (na Krakowskim Przedmieściu 1) i parafialnego domu kościoła Świętego Krzyża (Krakowskie Przedmieście 3). Samodzielnie wziął do niewoli 14 jeńców niemieckich (przy czym pozyskał 14 karabinów oraz 2000 sztuk amunicji). 23 września 1944 został odznaczony bezpośrednio podczas walk przez Bora-Komorowskiego Krzyżem Virtuti Militari, a w październiku 1944 roku awansował do stopnia podporucznika.
Po powstaniu uciekł z niemieckiego transportu wiozącego żołnierzy-powstańców do obozów jenieckich. Dostał się do Krakowa, nawiązał kontakt z tamtejszą AK. W marcu 1945 wskutek zdrady został aresztowany przez NKWD. Przesłuchanie odbyło się na Montelupich. Nie ujawnił żadnych nazwisk, nie przyznał się do swojej podziemnej działalności (wg zakazu ujawniania się wydanego przez gen. Okulickiego). 23 maja 1945 przewieziony poprzez Syberię do łagru sowieckiego w Turkmenii, na pustyni Kara-Kum. Tam zachorował na chorobę tropikalną beri-beri. Powrócił do kraju na mocy amnestii w 1946. Był jeszcze więziony przez UB, po czym rozpoczął studia prawa na UJ.
W 1956 pracował w Narodowym Banku Polskim. Był współorganizatorem Rewolucyjnego Komitetu Destalinizacji.
W 1980 wykładał zarządzanie na Temple University w Filadelfii i na Uniwersytecie w Montrealu. Pracował w Burundi (Afryka Środkowa), najpierw z ramienia ONZ, później jako przedstawiciel Kanady. Utworzył w Burundi nowoczesną administrację. Obecnie wykłada w Wyższej Szkole Przedsiębiorczości i Zarządzania im. Leona Koźmińskiego, jest członkiem komisji przy MSWiA oceniającej kandydatów na wojewodów.
Był współinicjatorem angielskojęzycznej witryny internetowej warsawuprising.com poświeconej Powstaniu Warszawskiemu.
[edytuj] Publikacje
- 2003 - O odbudowę kapitału społecznego
- 1997 - Sprawne zarządzanie organizacją
- 1994 - Successful, though short lived sociotechnics
- 1992 - Management Efficient
- 1991 - Management in Socialist Countries
- 1990 - Manuel sur l’analyse des travaux administratifs
- 1990 - Problematique generale de la reforme administrative dans le monde
- 1984 - Organisation et Gestion
- 1978 - Ewolucja systemów zarządzania
- 1977 - Podstawy organizacji i zarządzania
- 1977 - Autonomization of Organizational Units. From Pathology of Organization
- 1974 - Organizace prace reditele
- 1971 - Organizacja pracy własnej dyrektora
- 1971 - Autonomizacja jednostek organizacyjnych. Z patologii zarządzania
- 1968 - Dyrektor. Z problematyki zarządzania instytucją
- 1965 - Organizacja bankowości w Polsce Ludowej
- 1964 - Bank a przedsiębiorstwo
- Okruchy wspomnień AK
- Niezapomniane twarze
- Dobre państwo
