Lew Sapieha

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Lew Sapieha
Lew Sapieha
Herb	Lis
Data urodzenia	4 kwietnia 1557
Miejsce urodzenia	Ostrowo
Data śmierci	7 lipca 1633
Miejsce śmierci	Wilno

Rodzina	Sapieha
Rodzice	Iwan Sapieha (zm. 1546) Bohdana Drucka Konopka
Małżonek	Dorota Firlej Halaszka Radziwiłł
Dzieci	z Dorotą Firlej: Katarzyna Sapieha Krzysztof Sapieha Jan Stanisław Sapieha Andrzej Sapieha z Halaszką Radziwiłł: Anna Sapieha Mikołaj Sapieha Krzysztof Michał Sapieha Kazimierz Leon Sapieha

Herb p.o. podskarbiego wielkiego litewskiego Lwa Sapiehy na trojaku litewskim Stefana Batorego z 1585 r.

Lew Sapieha, herbu Lis (ur. 4 kwietnia 1557, zm. 7 lipca 1633) – hetman wielki litewski od 1625, kanclerz wielki litewski w latach 1589-1623, podkanclerzy litewski, wojewoda wileński od 1621, sekretarz królewski, starosta słonimski, brzeski, mohylewski.

Był wnukiem Iwana, synem Iwana, bratem Andrzeja.

Jako chłopiec został oddany na dwór Mikołaja Radziwiłła Czarnego, z którego synami studiował w Lipsku w latach 1570-1573. Podczas pobytu za granicą uległ wpływom protestantyzmu i odszedł od prawosławia.

W roku 1579 dzięki protekcji Radziwiłłów dostał się na dwór Stefana Batorego. Brał udział w kampanii połockiej, podczas której otrzymał tytuł dworzanina królewskiego. 30 stycznia 1580 został mianowany sekretarzem królewskim. W 1580 brał udział w wyprawach na Wielkie Łuki i Psków. W 1581 awansowany na pisarza litewskiego. Posłował na sejm 1582. W roku 1583 przebywał przy królu na dworze w Niepołomicach, a później w Krakowie.

W roku 1584 został wysłany z poselstwem do Moskwy, gdzie trafił na śmierć Iwana Groźnego. Mimo braku instrukcji na taką okoliczność, dopełnił poselstwa, uzyskując u nowoobranego cara Fiodora 10-miesięczny rozejm.

2 lutego 1585 otrzymał urząd podkanclerzego litewskiego. Od marca 1585 do maja 1586 był administratorem skarbu litewskiego, a co za tym idzie, zarządcą mennicy w Wilnie, mimo iż tytularne podskarbiostwo litewskie zachował Jan Hlebowicz. W tychże latach brał udział w pracach dworu, w tym w dużej części wpływał na politykę wschodnią Rzeczypospolitej. W 1586 przeszedł ostatecznie na Katolicyzm.

Na początku 1587 został wysłany jako przedstawiciel stanów litewskich z Janem Hlebowiczem i Bohdanem Sapiehą na Sejm konwokacyjny. Początkowo popierał kandydaturę cara Fiodora na tron Polski, a gdy szala przechyliła się na stronę Zygmunta Wazy zachował neutralność, nie przystępując do elekcji. Dopiero w grudniu 1587 na polecenie stanów litewskich udał się do Krakowa, gdzie w styczniu 1588 negocjował z królem] w zamian za uznanie elekcji nowy kodeks prawa litewskiego, tzw. III Statut Litewski. W dalszym ciągu 1588 pozostał na dworze, umacniając swoją pozycję. Na sejmie 1589 otrzymał kanclerstwo litewskie. W maju 1589 wysłany wraz z Sewerynem Bonerem przez króla do Rygi w celu przywrócenia porządku w mieście. Posłował na sejm wiosenny 1590, a także zimowy 1590/1591, na którym przekonywał króla do pozostania w Polsce (król nosił się wtedy z zamiarem rezygnacji i powrotu do Szwecji. W 1592 pracował nad poprawkami do III Statutu Litewskiego. Po sejmie 1592 król powierzył Lwu funkcję deputata do rewizji skarbu litewskiego. Na wiosnę 1593 pełnił obowiązki marszałka Trybunału Litewskiego. W 1595 prowadził kampanię przeciwko powierzaniu urzędów litewskich osobom pochodzącym z Korony. Brał udział w sejmie 1595.

Podczas pobytu w Krakowie we wrześniu 1595 brał udział w rozmowach prawosławnych hierarchów Hipacego Pocieja i Cyryla Terleckiego na temat ewentualnej unii prawosławia z Rzymem na terenie Rzeczypospolitej. Rozmowy te znalazły swój finał w październiku 1596 pod postacią unii brzeskiej na synodzie, na którym Lew reprezentował króla. Za zasługi włożone w dopełnienie unii otrzymał imienne podziękowanie od papieża Klemensa VIII.

Posłował na sejm 1597, broniąc zawartej unii przed sejmową opozycją. W 1598 odprowadził do Gdańska udającego się do Szwecji Zygmunta III, na którą to wyprawę pożyczył królowi 15 000 złotych.

Po śmierci w 1598 cara Fiodora Lew był zwolennikiem Zygmunta III jako kandydata na tron moskiewski. Po wyborze Borysa Godunowa optował za poślubieniem przez króla polskiego córki cara, Kseni. Po sejmie wiosennym 1600 został wysłany z poselstwem do Moskwy, którego głównym zadaniem było zapobieżenie sojuszowi moskiewsko-szwedzkiemu. Poselstwo przybyło do Moskwy w październiku 1600, zostało jednak przyjęte dopiero w połowie grudnia. Mimo trudności negocjacyjnych zakończyło się ono połowicznym sukcesem w marcu 1601, uzyskując 20-letni rozejm.

Powracając z poselstwa dołączył do króla, w towarzystwie którego odbył całą kampanię jesienną Inflandzką 1601. W roku 1602 uczestniczył w kolejnych rokowaniach pokojowych z Moskwą i zjeździe stanów litewskich, mających uchwalić kolejne pobory na wojska koronne w Inflantach. Lew przeciwstawiał się ich wysokości, będąc wrogiem przebywania na terenie przylegającym do Litwy większej ilości wojsk koronnych. W lutym 1603 uczestniczył w sejmie krakowskim, łagodząc w dalszym ciągu spory polityczne powstałe z powodu unii brzeskiej. W 1604 ponownie został obrany marszałkiem Trybunału Litewskiego.

Wbrew utartym opiniom nie był zwolennikiem i mecenasem Dymitra Samozwańca. Uważał wręcz Dymitriadę za szkodliwą dla kraju ze względu na trwającą wojnę ze Szwecją. W trakcie Rokoszu Zebrzydowskiego, mającego duże poparcie na Litwie pozostał wiernym królowi, mając jednak duże wpływy w środowisku rokoszan. W dużej mierze dzięki jego działaności w latach 1606-1608 udało się osiągnąć względne porozumienie dworu z opozycją.

Po upadku Dymitra Samozwańca w roku 1607 uznał za niezbędną wojnę z Moskwą. Jego zdaniem była to znakomita okazja do wyjaśnienia definitywnie spraw związanych z kłopotliwym sąsiadem. Już w sierpniu 1607 jego brat stryjeczny Jan Piotr Sapieha zaciągnął się w służbę do Dymitra II Samozwańca. Sam Lew ruszył na wojnę wraz z królem w sierpniu 1609. Zważywszy brak koordynacji działań militarnych szybko przestał wierzyć w ich skuteczność i już na początku 1610 wszczął własne negocjacje z bojarami Wasyla Szujskiego. Po zwycięstwie pod Kłuszynem i zawartych przez Stanisława Żółkiewskiego układach z bojarami, oferującymi tron moskiewski królewicza Władysława Lew z całych sił zaangażował się w przekonanie do tej sprawy stojącego w opozycji króla. Paktował na własną rękę z Wasilijem Golicynem i metropolitą Filaretem, pozostając jednak cały czas wiernym królowi. Wrócił spod Moskwy z Zygmuntem III do Wilna w lipcu 1611. Do sprawy powołania na cara królewicza Władysława wrócił jeszcze w grudniu 1611 podczas rozmów z poselstwem moskiewskim w Warszawie.

Po upadku sprawy moskiewskiej brał udział w sejmie 1613, odżegnując się od układów Stanisława Żółkiewskiego z bojarami, dostosowując się do nowej sytuacji geopolitycznej. Mimo to w latach 1613-1615 w dalszym ciągu kreował polską politykę wschodnią, prowadząc dalsze rozmowy dyplomatyczne z Moskwą, mające głównie na celu wymianę jeńców i zawarcie trwałego rozejmu. Przez cały rok 1616 pracował nad kwestią obronności Wielkiego Księstwa, a także nowych próbach zogranizowania wyprawy moskiewskiej pod wodzą królewicza Władysława.

Wyprawa ta rozpoczęła się latem 1617, jednak już pod koniec roku królewicz odesłał Lwa na sejm, który odbył się w lutym 1618, gdzie jednak nie uzyskał spodziewanej pomocy wojskowej. W wyniku tych uchwał sejmowych nie śpieszył się z powrotem do obozu wojskowego pod Moskwą, gdzie pojawił się dopiero w październiku 1618. W wyniku rozpoczętych rozmów zawarto tam rozejm tzw. dywiliński, który nie rozstrzygał jednak tytułu carskiego.

W lutym 1619 powrócił na dwór w Warszawie. Na początku 1620 towarzyszył królowi w wyprawie na Litwę. Brał udział w sejmie 1620, stawiając na porządku dziennym kwestię zagrożenia tureckiego. W sierpniu 1621 otrzymał od króla uniwersały zwołujące pospolite ruszenie szlachty litewskiej. Król pozostawił Lwu decyzję, które powiaty mają być skierowane przeciwko Moskwie, a które przeciwko Turcji. Od końca 1621 przebywał w Warszawie. Był zwolennikiem pokojowego rozstrzygnięcia rozpoczynającego się konfliktu ze Szwecją.

W lutym 1623 otrzymał nominację na wojewodę wileńskiego. Wyznaczony przez króla do pacyfikacji duchownych prawosławnych nie chcących podporządkować się unii brzeskiej, mimo iż był gorącym zwolennikiem unii, nie kwapił się z wykonaniem królewskich zaleceń. Brał udział w sejmie nadzwyczajnym 1624 i zwyczajnym 1625. 25 lipca 1625 został mianowany hetmanem wielkim litewskim. Ze względu na zaawansowany wiek powierzył zastępstwo Aleksandrowi Gosiewskiemu, a w obozie pod Walmozją w Kurlandii dowództwa wojskowego synowi, Janowi Stanisławowi. Jan Stanisław nie posiadał wystarczających talentów wojskowych, co spowodowało jego klęskę w bitwie pod Walmozją 17 stycznia 1626.

Brał udział w sejmie 1626, gdzie bronił nieudolności syna. W lipcu 1626 zapadła decyzja o oddaniu rzeczywistego dowództwa nad wojskiem Aleksandrowi Gosiewskiemu. Porażki przez niego poniesione skłoniły Lwa do optowania za rozwiązaniem dyplomatycznym konfliktu. Rozmowy te zakończyły się 27 stycznia 1627 i zakończyły się rozejmem. Od lipca do września 1627 brał udział w wojnie podjazdowej w Inflantach, po czym zdał dowództwo Gosiewskiemu. W lipcu 1628 brał udział w sejmie, mającym na celu rozwiązanie problemu wypłaty poborów dla żołnierzy, po czym udał się do obozu wojskowego, opuszczonego przez zniechęconego drobnymi porażkami Gosiewskiego. Brał udział obu sejmach 1629. W 1630 po raz kolejny został marszałkiem Trybunału Litewskiego, tym razem rozstrzygając za pomocą prerogatyw urzędu własne sprawy prywatne z rodem Radziwiłłów. Na sejmie 1631 sugerował przekazanie tronu Szwecji Zygmuntowi III w razie bezpotomnej śmierci Gustawa Adolfa. W trakcie trwającej choroby króla poparł na sejmie 1632 wniosek o wykluczeniu z wyboru kolejnego króla kandydatur cudzoziemskich, skłaniając się do poparcia któregoś z synów królewskich. Brał aktywny udział w wydarzeniach politycznych bezkrólewia roku 1632, optując od początku jej powstania za kandydaturą Władysława Wazy. 23 czerwca 1633 przywitał nowego króla w Wilnie jako wojewoda wileński i hetman wielki litewski.

Zmarł w Wilnie 7 lipca 1633.

Z dwóch zawartych małżeństw, poza dziećmi zmarłymi w niemowlęctwie miał czworo potomków: Jana Stanisława, Annę, Krzysztofa Mikołaja i Kazimierza Leona.