Potęga
Z Wikipedii
Potęga, potęgowanie to operacja będąca uogólnieniem wielokrotnego mnożenia. Zapisywana jest jako an co oznacza n-krotne mnożenie a przez siebie, przy czym a nazywamy podstawą potęgi a n wykładnikiem potęgi. Na przykład ; podstawą potęgi w tym przykładzie jest liczba 3 a wykładnikiem liczba 4. Zapis an czytamy a podniesione do potęgi n lub krótko a do potęgi n.
Początkowo potęga zdefiniowana była tylko dla wykładników będących liczbami naturalnymi, stopniowo jednak rozszerzono definicję tak, by obejmowała także liczby ujemne, wymierne, rzeczywiste i zespolone.
Drugą potęgę nazywa się kwadratem, trzecią sześcianem, czwartą czasami bikwadratem. Określenia te zwykle stosuje się do liczb, ale równie dobrze można mówić o sześcianie macierzy czy kwadracie (kartezjańskim) zbioru.
Spis treści |
[edytuj] Potęgowanie w analizie matematycznej
[edytuj] Liczby rzeczywiste
Elementarna definicja potęgowania liczb rzeczywistych składa się z kilku kroków:
- 00 albo nie jest określone albo przyjmuje się 00 = 1. (czytaj niżej)
- jeśli y jest równe zeru, a x jest niezerowe, to xy = 1 bez jakichkolwiek kontrowersji.
- jeśli y jest inną liczbą naturalną, wynikiem jest y-krotne pomnożenie x przez siebie, np. .
- jeśli y jest ujemną liczbą całkowitą,
- jeśli y jest liczbą wymierną i , wtedy (potęga jest zdefiniowana przez pierwiastek arytmetyczny)
- jeśli x jest nieujemne a y jest liczbą niewymierną, wtedy konstruujemy ciąg liczb wymiernych o granicy w y i wtedy
Potęgę dla wykładników dodatnich można zdefinować w inny sposób: mając funkcje exp oraz ln można napisać xy = eylnx. (expx = ex jest określone z szeregu potęgowego, a logarytm naturalny jest funkcją odwrotną). Ten związek pozwala potęgować liczby zespolone.
Innym sposobem zdefiniowania potęgi dla dodatniej podstawy jest użycie funkcji wykładniczej: potęga ax to jedyna ciągła funkcja , że oraz f(1) = a.
[edytuj] Liczby zespolone
Potęga w dziedzinie liczb zespolonych jest niejednoznaczna i miewa nieskończoną liczbę wartości.
Zachodzi:
xy = (elnx)y = eylnx
W dziedzinie zespolonej lnx jest funkcją wielowartościową a różnica pomiędzy jego wartościami to , dla dowolnego całkowitego k.
Jeśli z będzie dowolnym wybranym logarytmem x, to:
xy = ey(z + 2iπk) = eyzey2iπk
Zbiór wartości ciągu , czyli będzie skończony i będzie miał n elementów dla y = c / n (c i n względnie pierwsze). Tylko wtedy potęga w dziedzinie zespolonej ma skończoną liczbę wartości.
Dla y całkowitego wygodnie jest korzystać ze wzoru de Movire'a.
[edytuj] Kwaterniony
Potęgowanie dla kwaternionów można określić wzorem analogicznym dla liczb zespolonych: yx = exp(xlny).
[edytuj] Własności
Podstawowe własności potęgowania:
Równości te są spełnione gdy podstawy i wykładniki są liczbami rzeczywistymi. Należy tylko pamiętać o dziedzinie potęgowania i przypadku szczególnym 00. Równości te zachodzą także przy liczbach zespolonych, jednak należy pamiętać o wieloznaczności potęgowania.
Podstawa | Wykładnik | Potęga |
---|---|---|
całkowita dodatnia | całkowity nieujemny | całkowita dodatnia |
całkowita | całkowity nieujemny | całkowita |
wymierna dodatnia | całkowita | wymierna |
niewymierna dodatnia | rzeczywista | rzeczywista dodatnia1 |
algebraiczna | wymierna | algebraiczna |
przestępna | wymierny różny od 0 | przestępna |
rzeczywista dodatnia | rzeczywisty | rzeczywista dodatnia |
rzeczywista ujemna | rzeczywisty | zespolona2 |
zespolona | całkowity | zespolona (jednoznaczna) |
zespolona | zespolony | zespolona (wieloznaczna) |
1 Może się okazać, że liczba niewymierna podniesiona do potęgi niewymiernej daje wynik wymierny.
Dowód:
Niech .
- Jeśli A jest wymierne, to A jest szukaną liczbą.
- Jeśli A jest niewymierne, to jest wymierne i jest szukaną liczbą.
2 Potęga ujemnej liczby rzeczywistej wymaga osobnego potraktowania.
Potęgę an w ogólnym przypadku należy traktować jako enlna. Jednak gdy wykładnik jest wymierny i jego mianownik jest nieparzysty można napisać , gdzie pierwiastek jest pierwiastkiem arytmetycznym. Obejmuje to także wykładniki całkowite.
W przeciwnym wypadku potęga nie jest liczbą rzeczywistą. Dla wykładników postaci 1 / (2n) można przyjąć:
Zauważmy, że ta potęga ma dwie wartości (tworzą one pierwiastek algebraiczny).
Potęgowanie nie jest działaniem przemiennym; dla przykładu . Nie jest także działaniem łącznym, np. , ale (23)2 = 82 = 64.
[edytuj] Funkcje zawierające potęgę
-
Zobacz więcej w osobnych artykułach: funkcja wykładnicza, funkcja potęgowa.
Funkcje ax oraz xa, gdzie a jest stałą, są funkcjami elementarnymi. Mają ważne znaczenie w matematyce i innych dziedzinach nauki. Funkcją odwrotną do wykładniczej jest funkcja logarytmiczna, a do potęgowej jest funkcja potęgowa (w przypadku gdy a jest całkowite zwana także funkcją pierwiastkową), o odwrotnym wykładniku. Istnienie dwóch funkcji zawierających potęgę jako argument i dwóch funkcji odwrotnych wynika z nieprzemienności potęgowania.
Rozwiązaniem równania xx = a jest gdzie W jest funkcją W Lamberta.
[edytuj] Potęgowanie w algebrze
Jeżeli dane jest działanie , które jest łączne to potęgę an gdy n jest naturalne definiuje się jako iloczyn . Jest to po prostu wielokrotne mnożenie.
Jeżeli działanie jest odwracalne wówczas można zdefinować potęgowanie dla wykładników całkowitych:
- a0 jest równe 1
- a − n = bn, gdzie b jest odwrotnością a.
Wynika stąd, że 00 = 1 w dowolnej strukturze algebraicznej. Jednak przy definicji analitycznej przypadek ten traktowany jest inaczej.
Zwykle tę definicję stosuje się dla grup - czytaj więcej.
Tak określone potęgowanie ma następujące własności:
Jeżeli działanie jest przemienne to zachodzi także:
Związki te można udowodnić za pomocą indukcji matematycznej.
W ten sposób można określić np. działanie potęgowania dla macierzy lub zbiorów (czytaj niżej).
[edytuj] Potęga 00
Zdefiniowanie potęgi 00 sprawia problemy. Z jednej strony można by ją przedstawić jako a0 i rozszerzyć wartość na 1. Z drugiej strony natomiast 0y = 0 dla wszelkich niezerowych y. Druga wersja jednak nie została przyjęta, gdyż funkcja f(x) = 0x ma niezwykłe małe znaczenie.
Natomiast za przyjęciem wartości 00 = 1 istnieje dużo argumentów:
- Jeżeli 00 traktujemy jako iloczyn zawierający 0 czynników to jego wartością jest 1. Wartość iloczynu nie może zależeć od czynników, których nie ma.
- Liczba nm jest liczbą odwzorowań zbioru m-elementowego w zbiór n-elementowy. Jeżeli n=0, m>0 wówczas nie ma takich funkcji, gdyż nie można przyporządkować argumentom wartości ze zbioru pustego. Natomiast dla n=m=0 istnieje jedno takie odwzorowanie - funkcja pusta.
- Wielomiany w algebrze zapisuje się jako anxn + an − 1xn − 1 + ... + a1x1 + a0x0. Dla x = 0 wartość wielomianu jest oczywiście równa a0. Aby tak było musi być 00 = 1
- Wzory takie jak dwumian Newtona - w krańcowych przypadkach są możliwe do użycia gdy 00 = 1.
- W matematyce spotyka się dzielniki zera - obiekty takie, że , ale ab = 0. Z własności potęgowania otrzymamy wtedy 1 = a0b0 = (ab)0 = 00.
- Dla każdej liczby nieujemnej w istnieją takie funkcje f,g, że f(a) = g(a) = 0 i . Zatem argument na to, że 00 = 0x = 0 jest nieodpowiedni, gdyż przez dobór funkcji f, g analogicznie można przyjąć 00 = 2.
- Zachodzi
Często w analizie matematycznej tradycyjnie przyjmuje się, że 00 jest symbolem nieoznaczonym. Natomiast w algebrze abstrakcyjnej 00 jest zawsze równe 1.
Więcej na ten temat w zewnętrznym artykule.
[edytuj] Potęgowanie zbiorów i liczb kardynalnych
Zapis An, gdzie A jest zbiorem a n liczbą naturalną oznacza n-krotny iloczyn kartezjański zbioru A.
Zapis AB, gdzie A i B są zbiorami oznacza zbiór wszystkich funkcji f o dziedzinie A i przeciwdziedzinie B. Zastępując zbiory ich mocami otrzymujemy definicje potęgowania liczb kardynalnych - zobacz arytmetyka liczb kardynalnych.
[edytuj] Potęgowanie macierzy
-
Zobacz więcej w osobnym artykule: Potęgowanie macierzy.
Potęgę można łatwo zdefiniować dla macierzy kwadratowych, po prostu przez wielokrotne mnożenie i odwracanie dla wykładników ujemnych.
Dla macierzy kwadratowych można utworzyć funkcję expA.
Szereg ten jest zawsze zbieżny. Obliczanie funkcji wykładniczej macierzy ma zastosowanie przy rozwiązywaniu równań różniczkowych liniowych.
[edytuj] Macierze diagonalne
Dla macierzy diagonalnych wystarczy obliczyć osobno wartość expx dla przekątnej: jeżeli
to
(Macierze 1x1 też podlegają tej regule.)
Jeżeli A = UDU−1 i D jest diagonalna, to eA = UeDU−1.
[edytuj] Macierze nilpotentne
Macierz N jest nilpotentna gdy Nq = 0 dla pewnej liczby q. Wówczas eN można obliczyć bezpośrednio z rozwinięcia na szereg potęgowy, gdyż zawiera on tylko skończenie wiele wyrazów:
(dalsze są równe macierzy zerowej)
[edytuj] Konwencje notacyjne
[edytuj] Unikanie indeksu górnego
Normalnie potęgowanie zapisywane jest w ten sposób, że wykładnik potęgi umieszczony jest w indeksie górnym: xy. Gdy jednak ze względów technicznych nie można użyć indeksu górnego stosowane są zapisy x^y, x**y lub x↑y. Pamiętać należy w takim wypadku, że potęgowanie jest prawostronnie łączne: x^y^z=x^(y^z).
W przypadku gdy podstawą potęgi jest liczba e (podstawa logarytmu naturalnego) stosowany może być zapis .
[edytuj] Potęgowanie funkcji
Zapis w górnym indeksie przy funkcji może oznaczać potęgowanie wartości funkcji: f n(x)=(f(x))n. Często jednak, jeżeli przeciwdziedzina funkcji zawiera się w jej dziedzinie zapis fn(x) oznacza n-krotne złożenie funkcji z samą sobą (n-tą inwolucję funkcji). Dla przykładu f 3=f(f(f(x))). W szczególności, f –1 oznacza funkcję odwrotną do funkcji f.
W przypadku funkcji trygonometrycznych i hiperbolicznych przyjęła się konwencja według której sinnx oznacza (sin x)n dla n większych od zera oraz sin-1x=arcsin x.
Podobna umowa obowiązuje w przypadku logarytmu: log3(x) = (logx)3.
Pamiętać należy, że zapis f(n)(x) oznacza n-tą pochodną funkcji.
[edytuj] Wielokrotne potęgowanie
-
Zobacz więcej w osobnym artykule: Notacja strzałkowa.
Czasem rozważa się wielokrotne potęgowanie, oznaczanie dwiema strzałkami:
itd. Ogólnie:
Używając związku (który wynika z definicji działania), można zdefiniować gdy .
Potwierdza to intuicyjne rozumienie jako n. Jednak dalszych wartości obliczyć nie możemy, gdyż nie jest określony logn0.
Skoro nieokreślony jest także log11 (log11 = ln1 / ln1 = 0 / 0), powyższe wyprowadzenie nie skutkuje dla n = 1. Zatem jest symbolem nieoznaczonym. (Natomiast można przyjąć za równe 1)
Powtarzanie procesu wielokrotnego potęgowania z kolei prowadzi do funkcji Ackermanna.
[edytuj] Zastosowania
Potęgi liczby 2 są często spotykane w informatyce. Dla przykładu 2x jest maksymalną możliwą liczbą stanów zmiennej składającej się z x bitów. Często używa się przedrostków używanych normalnie dla liczby 10 (np. kilobajt to 1024 nie 1000 bajtów). Próby wprowadzenia przedrostków dwójkowych nie zostały przyjęte na szerszą skalę.
Potęgi liczby e to wartości funkcji expx szeroko używanej w analizie matematycznej czy rachunku prawdopodobieństwa.
Potęgi liczby 10 są stosowane w notacji naukowej do zapisywania wielkich liczb i wielkości fizycznych. Są stosowane np. w przedrostkach układu SI.
Potęgowanie modulo jest używane w kryptografii, np. w algorytmie RSA.
[edytuj] Programowanie
Oto pseudokod algorytmu obliczającego potęgę xn, gdzie n jest liczbą całkowitą:
POTEGA
Ten algorytm używa rekursji ogonowej i może zostać zamieniony na iterację. Jego złożoność obliczeniowa wynosi O(n).
Istnieje znacznie szybszy algorytm potęgowania używający systemu binarnego. Jego złożoność wynosi O(logn).
Oznaczenie potęgowania w niektórych językach programowania:
- x ↑ y: Algol, Commodore BASIC
- x ^ y: BASIC, J, Matlab, Microsoft Excel, TeX (i większość jego rozszerzeń), większość systemów Computer Algebra System
- x ** y: Ada, Fortran, FoxPro, Perl, Python, Ruby, SAS
- x * y: APL
- Power(x, y): Microsoft Excel, Pascal
- pow(x, y): C, C++, PHP
- Math.pow(x, y): Java, JavaScript, Modula-3
- Math.Pow(x, y): C#
- (expt x y): Common Lisp, Scheme