Nepal

Nepal (nep. trl. Nepāl, do 2007 oficjalnie nazywany Królestwo Nepalu, nowa tymczasowa konstytucja nie wprowadza dla kraju długiej formy nazwy) – królestwo w Azji Południowej, w środkowej części Himalajów, graniczące na północy z Chinami i na południu, wschodzie i zachodzie z Indiami; bez dostępu do morza.

Stolica: Katmandu (1mln. 22 tys. mieszkańców, 2005)
Inne duże miasta: Patan (inaczej Lalitpur), Biratnagar, Bhadgaon, Pokhara, Bhaktapur, (Nepal to jedno z najsłabiej zurbanizowanych państw na świecie.)
Położenie geograficzne: 26°-30° N, 80°-88° E
(880 km długości, 160-200 km szerokości)
Powierzchnia całkowita: 140 797 km²
Powierzchnia wód: 2,8%
Ludność: 27,7 mln (2005)
Średnia gęstość zaludnienia: 161 osób/km² (w Dolinie Katmandu 600 osób/km²)
Skład etniczny: Nepalczycy 58,4%, Biharczycy 18,7%, Tharowie 3,6%, Tamangowie 3%, Newarowie 3%, pozostali 14% (w tym Szerpowie i Gurungowie posługujący się językami z rodziny chińsko-tybetańskiej)
Długość granic całkowita: 2926 km
- Chiny 1236 km (42%)
- Indie 1690 km (58%)
Język urzędowy: język nepalski (nepali, używany przez ok. 60% populacji kraju)
Inne używane języki: bihari, newari, maithili oraz dialekty tybetańskie
Waluta: 1 rupia nepalska = 100 pajsa
Podział administracyjny: 5 regionów, 14 prowincji i 75 dystryktów
Religia państwowa: hinduizm
Wyznawcy poszczególnych religii: hinduiści – 89,4%, buddyści – 7,8%, muzułmanie – 2,7%, dźiniści – 0,1%.
Ustrój polityczny: wielopartyjna monarchia konstytucyjna (od 1990)
Parlament: dwuizbowy: izba niższa – Izba Przedstawicieli (205 miejsc) oraz izba wyższa – Izba Narodowa (60 miejsc).

Spis treści

1 Geografia
- 1.1 Podział administracyjny
2 Historia
3 Kultura
4 Gospodarka
5 Linki zewnętrzne

[edytuj] Geografia

Ponad 80% powierzchni kraju pokrywają góry o średniej wysokości ok. 6000 m n.p.m.

Południową część kraju zajmują wyżyny i tereny pagórkowate pokryte dżunglą oraz północny skraj Niziny Hindustańskiej (tzw. Teraj). Na północy rozciąga się główny łańcuch Himalajów (Himalaje Wysokie) z najwyższym szczytem świata, Czomolungmą (Mount Everest) – 8850 m n.p.m. oraz siedmioma innymi ośmiotysięcznikami. W środkowej części kraju leżą Himalaje Małe o średniej wysokości 2400-4300 m n.p.m. z licznymi kotlinami (Dolina Katmandu jest wśród nich największa).

W północnej części panuje klimat górski, w południowej zwrotnikowy monsunowy.

Większość rzek Nepalu płynie z północy na południe i wpada do Gangesu. Trzy główne rzeki to: Karnali, Kosi i Narayani. W północno-wschodnim rejonie Nepalu leży wysokogórski Park Narodowy Sagarmatha, zaś wokół masywu Annapurny utworzono Obszar Chroniony Annapurny.

[edytuj] Podział administracyjny

Zobacz więcej w osobnym artykule: Podział administracyjny Nepalu.

Podział administracyjny Nepalu, Są trzy rzędy podziału administracyjnego w Nepalu. Nepal w pierwszym rzędzie dzieli się na 5 regionów, w drugim rzędzie na 14 prowincji (anćiali), a w trzecim rzędzie dzieli się na 75 dystryktów.

Region Centralny
1. Bagmati
2. Narayani
Region Daleko Zachodni
1. Bheri
2. Gandaki
3. Karnali
4. Mahakali
5. Rapti
Region Środkowo Zachodni
1. Dhawalagiri
2. Janakpur
Region Wschodni
1. Koshi
2. Mechi
3. Sagarmatha
Region Zachodni
1. Lumbini
2. Seti

[edytuj] Historia

Warunki naturalne (dominacja gór i bieg rzek) w Nepalu skutecznie utrudniały poruszanie się po kraju, który rozciąga się ze wschodu na zachód. To sprzyjało względnej izolacji poszczególnych regionów, a co za tym idzie rozwojowi licznych, odrębnych, samodzielnych organizmów państwowych.

Dodatkowo Himalaje izolujące Nepal od Tybetu i Chin, góry Mahabharat oddzielające kraj od Indii i panująca na podmokłym Teraju malaria sprawiły, że Nepal rozwijał się mocno wyizolowany.

Najstarsze poświadczone osady w Nepalu pojawiły się w Teraju, jednakże sercem tego kraju jest Dolina Katmandu – od wieków ważny ośrodek handlowy, polityczny i gospodarczy. I mówiąc o historii Nepalu mamy na myśli przede wszystkim właśnie tę dolinę.

Pierwsze pisane źródło informacji o historii Nepalu to kroniki Wanśawali z końca XIV wieku, spisane w sanskrycie oraz klasycznym języku newarskim. Wspomina się w nich o pierwszych, mitycznych dynastiach: dynastii Gopala i panującej po niej dynastii Mahisapala. Mahisapalów obaliło plemię Kiratów (ok. VIII w. p.n.e.), które zapoczątkowało własną dynastię. Źródła historycznie nie dostarczają wielu informacji na temat Kiratów – wiadomo, tylko że władcę z tej dynastii – Sthunko – odwiedził ok. 265 roku p.n.e. Aśoka.

Ostatni król kiracki został obalony przez Radźputów, którzy zapoczątkowali dynastię Liććhawich. Panowała ona w przybliżeniu w latach 400 – 750 r. n.e. przede wszystkim nad Doliną Katmandu i przyległościami. Pierwszy ważny władca tej dynastii to Manadewa I (464-505 n.e.), którego wymienia inskrypcja w świątyni w Ćangu Narajan. Prawdopodobnie w końcowym okresie panowania Liććhawich, na przełomie VII i VIII wieku, Nepal funkcjonował w bliżej nieokreślonej politycznej zależności od Tybetu. (Bhrykuti, córka Amśurwamy (605-621), króla z dynastii Liććhawich, została poślubiona władcy Tybetu Soncen Gampo (Srong-btsan sgam-po). Za czasów panowania Liććhawich rozwinął się system wiejskich pańćajatów, zgodnie z którym władzę w wiosce pełni pięciu najstarszych jej mieszkańców. (Obecny system władzy terenowej w Nepalu nadal opiera się na pańćajatach.)

Po okresie panowania Liććhawich przez około 200 lat Nepal trwał w stanie rozbicia dzielnicowego. Jeden z ważniejszych władców tego okresu to Gunakamadewa (942-1008), założyciel miasta Katmandu. Później następuje słabo opisany okres panowania Thakurów z Nuwakot (1043-1082) i Thakurów z Patanu (1082-1200). Za czasów Thakurów przeważają rządy typu kolegialnego – powtórzy się to także w czasach Mallów.

Od ok. 1200 roku rozpoczynają się rządu dynastii Mallów. Zapoczątkował ją Ari Malla – jego linia panowała do 1382 roku (za czasów ostatniego władcy tego rodu w Nepalu pojawia się kult bogini Taledźu (boskiej patronki królów tego kraju), z którego później rozwija się kult Kumari, żywej bogini). W tym okresie Nepal cieszył się jednością polityczną, intensywnym rozwojem gospodarczym. Pod koniec XIV wieku Nepal poważnie ucierpiał z powodu trzęsień ziemi i najazdów. W 1346 roku najazd bengalskiego sułtana Szams-ud-din-Iljasa wstrząsnął podstawami państwa Mallów. Dolina Katmandu została spustoszona.

Ułatwiło to przejecie władzy Dźjasthiti Mallowi (panowanie: ok. 1382-1395), który zapoczątkował drugą linię Mallów (1382-1768). Władca ten był wielkim reformatorem. Umocnił władzę centralną, uregulował kwestię własności ziemskiej, ujednolicił system miar i wag, skodyfikował system kastowy (w oparciu o Manusmryti), tworząc tym samym podwaliny systemu społecznego, który przetrwał niemalże do dnia dzisiejszego. Wnuk Dźajasthitiego – Jaksza Malla – umierając (ok. 1472 roku) podzielił Nepal między trzech synów i zięcia na 4 państwa: Banepa, Katmandu, Bhadgaun i Patan. To posunięcie sprawiło, że powróciły rządy kolegialne, a rozległe królestwo rozpadło się na maleńkie, słabe państewka. I tak do końca XVIII wieku Nepal nie był jednym organizmem państwowym, lecz tworem rozbitym na kilkadziesiąt państewek systematycznie ze sobą walczących, zawierających przymierza, unie personalne itp.

Władcy Mallów byli hinduistami (uważali się za inkarnacje boga Wisznu – podobnie jak władców późniejszej dynastii Szahów), wspierali jednak także rozwój buddyzmu.

Od 13 lutego 1996 do 21 listopada 2006 roku trwała w Nepalu zbrojna rebelia maoistów – zwolenników obalenia monarchii w Nepalu i wprowadzenia na jej miejsce ustroju komunistycznego. Rebelianci w chwili zakończenia działań wojennych kontrolowali znaczną część terenów wiejskich kraju. Szacuje się, że w wyniku rebelii w Nepalu życie straciło 12 tys. ludzi, z czego prawie połowa to cywile.

1 czerwca 2001 r. w pałacu królewskim miała miejsca masakra, w której zginął ówczesny król Birendra wraz z większością członków swojej najbliższej rodziny. Zabójcą był królewicz Dipendra, który zemścił się w ten sposób za odmówienie mu przez rodziców prawa do wyboru własnej żony. Brat króla – Gyanendra – odziedziczył wówczas koronę, ku zadowoleniu monarchistów.

1 lutego 2005 roku król Gyanendra wprowadził w Nepalu stan wyjątkowy i objął władzę absolutną, zawieszając prawa obywatelskie i aresztując przeciwników politycznych, co spotkało się z negatywnym przyjęciem zarówno przez opozycję w Nepalu, jak i na arenie międzynarodowej. We wrześniu 2005 roku rebelianci ogłosili jednostronne zawieszenie broni, odwołali je w styczniu 2006. W kwietniu 2006 r. król Gyanendra Bir Bikram Shah Dev, w wyniku nasilających się protestów, rozpoczął restytucję parlamentaryzmu. W odpowiedzi na wezwania nowego premiera Girija Prasad Koirala maoiści ponownie ogłosili zawieszenie broni. 21 listopada 2006 podpisano umowę pokojową kończącą dziesięcioletnią wojnę domową.

15 stycznia 2007 roku podpisano tymczasową konstytucję, na mocy której rozwiązano dotychczasowy parlament i powołano nowy, w skład którego wchodzą również maoiści, dotychczasowi rebelianci. Nowa konstytucja powierza sprawowanie funkcji głowy państwa premierowi do czasu wyłonienia w wyborach, zaplanowanych na 20 czerwca 2007, składu nowego parlamentu. Ma on zadecydować o dalszych losach nepalskiej monarchii.

[edytuj] Kultura

Podstawowe informacje o kulturze i odsyłacz do artykuły o kulturze kraju

[edytuj] Gospodarka

Nepal jest bardzo zacofanym gospodarczo krajem. Nepalczycy żyją właściwie w warunkach gospodarki naturalnej. Około 75% dochodu naturalnego płynie z rolnictwa (17% terenów to użytki rolne). Kraj posiada dość znaczne, ale słabo zbadane bogactwa mineralne. Dopiero w latach trzydziestych XX wieku pojawiły się pierwsze ośrodki przemysłowe (gł. to przemysł drzewny, tytoniowy i cukrowniczy).

W ostatnich latach na szeroką skalę rozwinęły się tu usługi turystyczne związane z turystyką himalajską. Katmandu i Pokhara to główne ośrodki większości wypraw w Himalaje.

Dodatkową atrakcją turystyczną Nepalu są partyzanci maoistowscy, którzy od początku swojej walki powstańczej nie atakują turystów, pobierając od nich jedynie niewielką opłatę (ok. 2 dolary za osobę za dzień), poświadczając jej pobranie stosownym biletem wystawionym na okaziciela i opatrzonym datą ważności. Partyzanci zawierają nawet porozumienia z niektórymi biurami turystycznymi, w celu zgody na "turystykę z dreszczykiem". W ten sposób bogaci turyści mogą spotkać autentycznych partyzantów maoistowkich, bez większego ryzyka.