Ił-28

Z Wikipedii

Ił-28
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Wytwórnia	Iljuszyn
Typ	samolot wielozadaniowy
Konstrukcja	dwusilnikowy odrzutowy górnopłat o konstrukcji metalowej, podwozie – chowane w locie
Załoga	3 (pilot, nawigator/bombardier, strzelec/radiotelegrafista)
Historia
Data oblotu	8 lipca 1948
Lata produkcji	1949 – ?
Dane techniczne
Napęd	2 silniki turboodrzutowe Klimow WK-1
Moc	ciąg 26,5 kN (każdy)
Wymiary
Rozpiętość	21,45 m
Długość	17,45 m
Wysokość	6,70 m
Powierzchnia nośna	60,80 m²
Masa
Własna	12 890 kg
Startowa	21 200 kg
Zapas paliwa	7 900 l
Osiągi
Prędkość max.	902 km/h
Prędkość przelotowa	770 km/h
Prędkość minimalna	185 km/h
Prędkość wznoszenia	15 m/s
Pułap	12 300 m
Zasięg	2 400 km
Rozbieg	960 m
Dobieg	960 m
Dane operacyjne
Uzbrojenie
4 działka lotnicze NR-23 lub NS-23 kal. 23 mm (podwójnie sprężone) 1000 kg (wyjątkowo 3000 kg) bomb
Użytkownicy
ZSRR, Chiny, Albania, Bułgaria, Czechosłowacja, NRD, Węgry, Polska, Rumunia, Algieria, Egipt, Irak, Maroko, Nigeria, Somalia, Syria, Jemen, Afganistan, Indonezja, Kambodża, Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna , Wietnam
Rzuty

Ił-28 - radziecki, odrzutowy samolot bombowy zaprojektowny przez biuro konstrukcyjne Iliuszyna. Używało go lotnictwo wojskowe i cywilne ZSRR, oraz lotnictwo wojskowe ChRL (produkowane na licencji), Albanii (maszyny chińskie), Bułgarii, Czechosłowacji (produkowane na licencji), NRD, Węgier, Polski, Rumunii (samoloty produkcji ZSRR i chińskiej), Algierii, Egiptu (głównie maszyny produkcji czechosłowackiej), Iraku, Maroka, Nigerii, Somalii, Syrii, Jemenu, Afganistanu, Indonezji, Kambodży, KRL-D i Wietnamu.

[edytuj] Historia

Propozycja stworzenia dwusilnikowego, odrzutowego bombowca napędzanego silnikami Klimow RD-45, zastosowanymi już w myśliwcu MiG-15, została zgłoszona przez Siergieja Iliuszyna pod koniec 1947. Prace projektowe ruszyły pełną parą na początku 1948. Pomimo, że plan zakładał powierzenie projektu bombowca taktycznego biuru Tupolewa, Stalin zezwolił prowadzić prace również Iliuszynowi. Jednak pieniądze na projekt Iła-28 przyznano dopiero w czerwcu tegoż roku.

Pierwszy prototyp, napędzany silnikami Rolls-Royce Nene został oblatany przez pilota Władimira Kokkinaki, radiooperatora B.A. Jerofjejewa i nawigatora N.D. Sorokina 8 lipca 1948. Drugi prototyp, napędzany silnikami Klimow RD-45F wzbił się w powietrze 30 grudnia 1948.

Ostatecznie, po testach przeprowadzonych w maju 1949 Ił pokonał konkurencyjnego Tu-14 i stał się podstawowym bombowcem sowieckich sił zbrojnych. Postanowiono również, że jednostką napędową samolotu będzie silnik Klimowa WK-1. Produkcja seryjna ruszyła we wrześniu 1949 w fabrykach w Moskwie, Woroneżu i Omsku. Lotnictwo sowieckie otrzymało pierwsze maszyny w marcu 1950, a w tym samym roku, podczas defilady na placu czerwonym, samolot zaprezentowano światu.

[edytuj] Wersje

Samolot w podstawowej wersji Ił-28

• Ił-28 - standardowy, konwencjonalny bombowiec.
• Ił-28U - nieuzbrojona, wyposażona w dwa kokpity wersja szkolno-treningowa. Uczeń siedział w "zwykłym" kokpicie, zaś instruktor w kokpicie przypominającym kształtem rozwiązania z samolotów pasażerskich, umieszczonym zamiast przeszklenia w nosie. Oblatany 18 marca 1950.
• Ił-28R - wersja rozpoznawcza, z zestawem aparatów, flar i powiększonym zbiornikiem paliwa w komorze bombowej. Dodatkowe zbiorniki znalazły się również na końcach skrzydeł. Od pozostałych wersji odróżniała ją również instalacja hydrauliczna, która zastąpiła instalację pneumatyczną. Prototyp oblatano 19 kwietnia 1950.
• Ił-28T - wersja torpedowa, o wydłużonej komorze bombowej mieszczącej torpedę RAT-52, przeprojektowanym nosie, dodatkowych zbiornikach na końcach skrzydeł, które cofnięto o 10 cm ze względu na zmianę środka ciężkości. Prototyp oblatano 8 stycznia 1951.
• Ił-28N - nosiciel bomb jądrowych RDS-4 Tatiana, wyposażony w lepszą awionikę, dodatkowe zbiorniki paliwa na końcach skrzydeł, ogrzewaną komorę bombową oraz osłony w oknach mające chronić załogę przed oślepieniem po zrzuceniu ładunku. Pierwszego zrzutu ładunku jądrowego z Iła-28 dokonano 23 sierpnia 1953.
• Ił-28-131 - wersja przystosowania do przenoszenia i wyposażona w urządzenia radiowe do naprowadzania pocisku UB-2F Czajka. Powstała krótka seria w 1956.
• Ił-28RTR - samolot zwiadu radioelektronicznego, pozbawiony zbiorników na końcach skrzydeł i wyposażony w dodatkową antena pod kadłubem.
• Ił-28REB - samolot walki elektronicznej, w gondolach na końcach skrzydeł znajdował się sprzęt zakłócający.
• Ił-28PŁ - wersja przeznaczona do zwalczania okrętów podwodnych, mogąca zrzucać poza torpedami boje hydrokakustyczne i bomby głębinowe.
• Ił-28ZA - cywilna wersja służąca do badań meteorologicznych.
• Ił-28ŁŁ - kilka różnych samolotów, na których testowano różnorodne modyfikacje, w tym:
  • nowe radary i inną awionikę
  • sprzęt monitorujący testy rakietowych pocisków kierowanych
  • instalację do tankowania w powietrzu
  • podwozie gąsienicowe i na płozach
  • silnik rakietowy na paliwo ciekłe
• Ił-28Sz - wersja szturmowa, wyposażona w dwanaście zamków pod skrzydłami do przenoszenia uzbrojenia. Próby nad tą wersją rozpoczęto pod koniec 1967 roku.
• Ił-28P - cywilna wersja używana przez Aerofłot jako samolot pocztowy.
• Ił-28BM - holownik celów, przebudowany z Iłów-28 i Iłów-28R
• Ił-28M - wycofane ze służby samoloty służące jako cele. Część z nich wyposażono w system zdalnego kierowania drogą radiową.

[edytuj] Wersje produkowane w Chinach

• Harbin H-5 - odpowiednik Iła-28, wersja eksportowa oznaczana jako B-5.
• Harbin HJ-5 - odpowiednik Iła-28U, wersja eksportowa oznaczana jako BJ-5.
• Harbin HZ-5 - odpowiednik Iła-28R, wersja eksportowa oznaczana jako BZ-5.

[edytuj] Samoloty produkowane w Czechosłowacji

• Avia B-228 - odpowiednik Iła-28.
• Avia CB-228 - odpowiednik Iła-28U.

[edytuj] Opis konstrukcji

Przeszklony nos zajmował nawigator/bombardier, podczas gdy pilot siedział w kabinie znajdującej się na grzbiecie samolotu

Duraluminowy samolot w układzie górnopłata. Skrzydła proste, usterzenie poziome o dodatnim skosie, co miało poprawić sterowność w locie nurkowym. Dwa silniki Klimow WK-1 o ciągu 26,5 kN zostały umieszczone w zawieszonych pod skrzydłami gondolach. Niemal cały układ sterowania, poza hydraulicznie wysuwanymi klapami, poruszany był siłą mięśni pilota. W celu skrócenia startu można było podłączyć pod każdym skrzydłem odrzucany silnik rakietowy. Podwozie z kółkiem przednim chowanym. Koła podwozia głównego pojedyncze, kółko przednie podwójne. W większości wersji wysuwanie podwozia odbywało się pneumatycznie.

Załogę stanowiły trzy osoby:

• pilot - w kabinie na grzbiecie samolotu
• nawigator/bombardier - w przeszklonym nosie
• strzelec/radiooperator - w wieżyczce ogonowej

Pilot i nawigator posiadali fotele katapultowe, zaś strzelec w razie konieczności używał znajdującego się tuż pod wieżyczką włazu.

[edytuj] Uzbrojenie

Wieżyczka ogonowa, widoczne lufy działek 23 mm i uchylony właz stanowiący jedyną drogę ucieczki strzelca/radiooperatora

• 1000 kg bomb w komorze, ewentualnie jedna bomba KAB-3000 o masie 3000 kg.
• dwa stałe działka 23 mm w nosie
• w opancerzonej wieżyczce obracanej elektrohydraulicznie umieszczonej w ogonie dwa działka 23 mm, celownik optyczny

W pierwszych wersjach samolotu montowano działka NS-23, zastąpione później przez NR-23.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Sylwetka samolotu Ił-28R na stronie Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie

Zobacz galerię na Wikimedia Commons:
Ił-28