Vought SB2U Vindicator

Z Wikipedii

Vought SB2U Vindicator to pokładowy bombowiec nurkujący zaprojektowany dla US Navy w zakładach Vought w latach 30. Był to pierwszy amerykański jednopłatowiec tego typu. W momencie wybuchu II wojny światowej była to już konstrukcja przestarzała ale pozostała na wyposażeniu jednostek amerykańskich do czasu bitwy o Midway.

Spis treści 1 Historia 2 Historia operacyjna 2.1 US Navy 2.2 US Marine Corps 2.3 Marine Nationale 3 Royal Navy 4 Opis konstrukcji 5 Wersje produkcyjne 6 Dane taktyczno-techniczne (SB2U-2) 6.1 Linki zewnętrzne

[edytuj] Historia

W 1934 US Navy ogłosiła konkurs na nowe samoloty rozpoznawczo-bombowe (scout bomber) jedno- i dwupłatowe na który odpowiedziało sześć firm lotniczych z czego Vought zgłosił projekty w obu kategoriach (drugim projektem był Vought XSB3U). Do konkursu stanęły wówczas samoloty Brewster XSBA-1, Curtiss XSBC-3, Great Lakes XB2G-1, Grumman XSBF-1 i Northrop XBT-1, z wyjątkiem samolotów Grummana i Great Lakes do produkcji weszły wszystkie pozostałe konstrukcje.

Łącznie zbudowano około 170 sztuk Vindicatora z czego do czasów dzisiejszych przetrwał jeden egzemplarz obecnie znajdujący się w National Museum of Naval Aviation w Pensacoli.

[edytuj] Historia operacyjna

[edytuj] US Navy

Vindicatory służyły na czterech lotniskowcach Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych - USS Lexington, USS Saratoga, USS Ranger, and USS Wasp od grudnia 1937 do września 1942.

[edytuj] US Marine Corps

Dwa dywizjony należące do sił Piechoty Morskiej zostały wyposażone w samoloty tego typu od marca 1941 do września 1943, dywizjon VMSB-241 wziął udział w czasie bitwy o Midway.

[edytuj] Marine Nationale

Wersja francuska, V-156-F, była bazowana na modelu SB2U-2 i została wyposażona we francuskie oprzyrządowanie. Samoloty zostały dostarczone w lipcu 1939 i przeprowadzono wówczas testy na francuskim lotniskowcu Béarn, ale po wybuchu wojny zdecydowano, że ten stary okręt jest zbyt powolny i dwie jednostki wyposażone w te samoloty escadrilles AB 1 i AB 3 zostały przeniesione na lotniska lądowe.

Eskadra AB 1 wzięła udział w walkach w północnej Francji gdzie poniosła bardzo wysokie straty, AB 3 walczyła przeciwko wojskom włoskim.

[edytuj] Royal Navy

Siły powietrzne Królewskiej Marynarki Wojennej, Fleet Air Arm, zakupiły 50 samolotów tego typu w czerwcu 1941, sformowano z tych samolotów Dywizjon 811. W nomenklaturze angielskiej samoloty te otrzymały nazwę "Chesapeake", a popularnie znane były jako "cheesecake" (sernik). Początkowo założono, że "serniki" zostaną przeznaczone do patroli przeciwko okrętom podwodnym, a Dywizjon 811 będzie stacjonował na lotniskowcu eskortowym HMS Archer. Po pierwszych próbach w październiku zdecydowano, że samoloty te mają zbyt małą moc aby mogły się wzbić ze stosunkowo małego pokładu lotniskowca eskortowego z pełnym uzbrojeniem i zostały one zastąpione przez angielskie Fairey Swordfish.

[edytuj] Opis konstrukcji

SB2U był dolnopłatem o konstrukcji klasycznej z kołem ogonowym, kabina pilota i tylnego strzelca przykryta dużą, przeszkloną owiewką. Jedyną niezwykłą cechą tej konstrukcji było śmigło o możliwości odwrócenia ciągu co było wykorzystywane do spowalniania samoloty w czasie nurkowego ataku bombowego.

[edytuj] Wersje produkcyjne

• XSB2U-1 - prototyp (1)
  • SB2U-1 - Pierwsza wersja produkcyjna) (54)
• SB2U-2 - Druga wersja produkcyjna (58)
• XSB2U-3 - Prototyp wersji o większym zasięgu, zmodyfikowany SB2U-1 (1)
  • SB2U-3 - Trzecia wersja produkcyjna (57)
• V-156B - Wersja eksportowa dla francuskiej marynarki wojennej (24)
  • V-156B-1 - Wersja eksportowa dla Royal Navy, Chesapeake Mk.I (50)

[edytuj] Dane taktyczno-techniczne (SB2U-2)

• Długość - 10,36 m
• Rozpiętość skrzydeł - 12,80 m
• Wysokość = 3,12 m
• Powierzchnia nośna=28 m²
• Masa własna=2.138 kg
• Maksymalna masa startowa==3.326 kg
• Napęd - silnik tłokowy Pratt & Whitney R-1535-96 Twin Wasp Jr
• Moc silnika - 616 kW (826 KM)
• Prędkość maksymalna - 404 km/h
• Zasięg - 1000 km
• Uzbrojenie:
  • 2 karabiny maszynowe 7,62 mm (12,6 mm w wersji SB2U-3)
  • Do 500 kg bomb

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona producenta